(ڌ)
غزل
ڌڻي سُڃاڻي ٿو ڪُتو!
رکي پراون جو پَتو!
ڌڻيءَ ڪري پيرن پوي،
وڃڻ مهل گهر مان ڇِتو!
ڌڻيءَ ڪنان هت بي خبر،
اڃان ٿيو ڇو؟ ٿا وَتو!
ٿري هلن پيرن نگا،
ڀٽن، ڀرم جن جو بتو!
زِنا ورن کان بدترن،
ٿيو هتي ماڻهو لِتو!
ضمير کي لالچ لڳو،
زنگن هتي زهري پِتو!
ٽُٻِي ”سنگم“ ڳولين ڌُوڙ
ڪٿي پيو تون رب سَتو!
(2)
وائي
ڌيءَ پرڻِي وڃي پر!
روئِي رڙِي جا در!
ڇڏي گهرپِيءَ جو.
اُٺ پاکڙي ويهي،
کوهن اُڃاري جر!
ڇڏي گهرپِيءَ جو.
بيوس بُکارِي اڄ،
ٿر جي ڀٽن تان تر!
ڇڏي گهرپِيءَ جو.
ڌڻ سرتيون ساري ،
ڊيلون چوئنرا چر!
ڇڏي گهرپِيءَ جو.
جوڙي ”سنگم“ نارِي،
پويان وڃي ٿِي ور!
ڇڏي گهرپِيءَ جو.