(م)
غزل
من اڱڻ تي وسن شل، وري مينهڙا،
تون نه آئين پرين، پئي ڏٺم ڏينهڙا!
گس نيهاري رُنو جي، هُئو اکڙين،
لُڙڪ ڳل تان لڙي جي، هيل هن پيئڙا !
تو سهاري جيان ٿي، اڃان ير هتي،
سڏ مٺا تو ڪيم جِيءَ منجهان جيئڙا!
ڊيل ڪُرڪي پئي ٿر، ڀِٽِن جي مٿان،
ڪر کڻي ٿو نچي مور، پر هينئڙا!
دل پياسڻ ۽ اک، اُڃاري ٿي ڏسي،
ڪڪر کي ٿي پائي پئي جا ليئڙا !
ٿي بنجر دل زمين آ، وئي هاڻي،
ڇو ته؟ احهڙا هِن، نصيب ڏکي ٿيئڙا !
جڳ جُڙن شل ”سنگم“ جوڙٻن جا ورِي،
لوڪ سارو ڏِسي، نج هُجن ، نينهڙا!
(2)
وائي
ماڳ سنڌ جو پيو ميثار جي!
موهن جو دڙو!
چِٽ ، چِٽي جو ويو چيتر اُها،
مورتي ساکڻي سينگار جي،
موهن جو دڙو!
هِن دري دور کي ٻيهروري،
سنڌ پراڻي وٺي ڏيکارجي،
موهن جو دڙو!
پرت جا هي سڀي آسارهِن،
ساپيارن ادا سيکار جي،
موهن جو دڙو!
شل اسان جو ”سنگم“ سنڌ سان رهي،
گِهنڊ ٻڌي اُهو جهنڪار جي،
موهن جو دڙو!