(ص)
غزل
صبر دل کي سوا توکان ، اچي دلبر،
ڏسن اکيون تڪي راهون ، نه ڪو هر هر!
ڪري ٿي رات يادن سان ، گُگهيرو من،
اُميدن جو پوي اُڀري، قمر جيڪر!
صفا مروه جبل چوٽِي ، اچان تو وٽ،
رڻن جي دم وَڃي نڪري، اهو بهتر!
هڻي ٻانهون هلون، هتڙي فخر سان اڄ،
رقيبن منهن گُھمايون، گڏ تئي جو تر.
لڳي تاڙي اٿم، تنهنجي، ستاڙي سچ؟
پيو تڙپان هتي، هڪڙو، ڏسي تو در.
وڇوٽِي ڪر ختم هاڻي، رهون گڏجي،
اڏي پنهنجو ڪٿي ڪوئي، ڪکن جو گهر!
*ڪَوَچِ جيون سندي آهي، ”سنگم“ دُنيا،
لکي نالو ڇڏي دفتر، هلون ڪو ير!
(2)
وائي
صورت سُٺا ماڻهو انسان ٿي!
مرڪِي پئي مٺڙي!
لالچ سندي ميراڻ مان پُخراج تون،
نڪري منجهان هيرا زمر مرجان ٿي.
مرڪِي پئي مٺڙي!
ايندڙ ڏکيءَ جي ويل ڪم جيڪو اچي،
سڏجي درد جو سو اُٿي درمان ٿي،
مرڪِي پئي مٺڙي!
رحمت وسي باريءَ سندا ٿي عام جي،
ڪڪرن ڀري ڪڻيون شجر شمشان ٿي،
مرڪِي پئي مٺڙي!
ٽوڙڻ بجاءِ جوڙڻ ”سنگم“ گهرجي هتي،
فرمان آ رب جو نه نان فرمان ٿي،
مرڪِي پئي مٺڙي!