(ڻ)
غزل
*ڻڻو ڳولي چڻن داڻو، ڪڍڻ گُهرجي!
مسوري مُڱ مٽر ڇاڻو، ڪڍڻ گُھرجي!
ڏري جندڙيءَ رتڙيا سڀ، ڪري چانور،
سُپن تاري ٻرٽ ساڻو، ڪڍڻ گُهرجي!
ڪڻڪ مڪئي بصر مرچن، ڪجي پوکي،
ٻنيءَ لاهن لئي لاڻو، ڪڍڻ گُھرجي!
ڦُٽي نفرت نڀاڳو ٻج، سنڌوءَ ڌرتيءَ،
جهلي سو وڻ پَٽي پاڻو، ڪڍڻ گُهرجي!
تڪي ڪورا جسم جيڪو عزت گهرَ جِي،
هُجي وارث راڄ راڻو، ڪڍڻ گُهرجي!
فُري سنڌ کي ، ملِي غيرن، وڃي پنهنجو،
سنڌوءَ مُنڪر انڌو ڪاڻو، ڪڍڻ گُهرجي!
سنڌوءَ حرفِي ”سنگم“ تون ڇا؟لکي ڄاڻي،
تڪڙ بازِي ، مگر ماڻو ، ڪڍڻ گُهرجي!
(2)
وائي
ڻاڻو ڪري ڇو مَن؟
مونکي ڇڏي ساجن،
تون نه پرين وڃ!
هيڪل پکي هاڻي،
توکان سوا جيون،
تون نه پرين وڃ!
بارش ڀِڳل ڪپڙا،
ٻارڻ ٻري ٿو تن،
تون نه پرين وڃ!
پيرن اُگهاڙي رڻ،
وارِيءَ وڇون وڙڪن،
تون نه پرين وڃ!
اکيون ”سنگم“ تولئه،
راتون پيون جاڳن،
تون نه پرين وڃ!