(ذ)
غزل
ذِڪر رب جو زُبان جارِي ، رکو يارا!
ڪري صوفي ويا بزرگ، وَلي سارا!
نفس نانگو ٻڌو جن پيٽ، جو لانگو،
ويا تن مقبرا اڏجي، چمڪ وارا!
وٺو عبرت وڃو ڪانڌِي، جنازي سان،
دفن ڌرتيءَ ڪري تون مون، اچن پارا!
گهرو قبرن ڪنا ڇا ٿا ، ڏِسِي واسِي؟
مٽِيءَ جا ڍير سي آهن، ڪلر ڪارا!
حقوالڪل حق پڇو ويندو، عبادت اُت،
رنجايون هِت اسان پاڙو، ڪري مارا.
رکي هل خوف رب جو ڙي، ڏسي پٽ تي،
لتاڙين ڇو؟ پيو جيوت زمين تارا.
وساري ڇو طيب ڪلمون، ”سنگم“ ويٺان،
پڇو سو آخرت ويندو، قبر ڌارا!