(ڪ)
غزل
ڪڪرن ۾ لڪو چنڊ هو، پرين پار جِي صُورت!
پوشاڪ ڍڪي اجرڪ، شاهڪار جِي صُورت!
محبوب ملي يوسف، مشهابت ڏسو گُلَ سان ،
رُخسار وڻن مُرڪون، گُلزار جِي صُورت!
خُد غرض نه ٿِي ايڏو، حُسنِ ناز تون پرور،
توکي نه جُڳائي ٿِي ، ستم گار جِي صُورت!
دُنيا ۾ رهن هيڪل، اڃان کوڙ ٿا ماڻهو،
ساٿي نه سفر ڪوئي، سڄڻ سار جِي صُورت،
هر رات پُڄاڻي ٿي ڪري، سج اُڀاريندي،
اکيون به ڏسن روئي صبع ٻار جِي صُورت،
ڏاتار پُڪاري ٿو، طلب گار تو مولا،
ڏيکار سگهو مونکي، سندم يار جِي صُورت!
ويڳاڻ ٿيا جذبا، سُڪا حسرتن جا پن،
خاموش ”سنگم“ چهرا، پپر ڄار جِي صُورت،
(2)
وائي
ڪينجھر ڪنڌيءَ تي گھر مُهاڻِيءَ جو!
احساس ڏياري ٿو!
ٻارن ڍڪي ڪارن اڇو جوڙو،
جيجل پئي ڪاٽن نواڻِيءَ جو،
احساس ڏياري ٿو!
جذبا ترن پاڻيءَ پيا ڇِلرن،
ارمان ٿيا ڀورا جواڻِيءَ جو،
احساس ڏياري ٿو!
ويٺل سخي ڪائي اڪيلي تڙ،
نوري لڳي سائي نماڻِيءَ جو،
احساس ڏياري ٿو!
اٽڪي چپن ڳالهه ”سنگم“ دل جي،
سمجهي سڄڻ مطلب سُڻاڻِيءَ جو،
احساس ڏياري ٿو!