(ٽ)
غزل
ٽِڪِي دل تي رهن يادون، اڃان تائين ،
پرين توسان مُلاقاتون ، اڃان تائين!
صبر دل کي اچي اکين ، نَه ڪا ننڍ ٿِي،
پيون جاڳن تڪي راتون ، اڃان تائين !
اڱڻ وڻ تي هُئا ويٺل ، پکي سارا،
ڪيون تن پي ورِي لاتون، اڃان تائين!
چون جِي جِي سداعاشق، کِلِي سُهڻن،
ٻُڌن تن ٻوڏ ٿا واتون ، اڃان تائين !
زبان سان ڀل تڙي ڏيندا ، رهن پنهنجا،
پراون کان ملن ماتون، اڃان تائين !
اسان کان پوءِ پيو روندي، ڏسي جي گس،
وري هيڪل وجِهي جهاتون، اڃان تائين !
عشق آغوش ٿا پلجن، ”سنگم“ شاعر،
وري پُڇندين اِهو ڇا تون؟ اڃان تائين!
(2)
وائي
ٽڪن ٽوپي گُلن اجرڪ،
سنڌي ماڻهو!
سچا هيرا صفا سُهڻا،
لڳن جيڪي سندا زمرڪ،
سنڌي ماڻهو!
اچو قلندر سوين پانڌي،
ٻُڪن پاڻي پين تبرڪ،
سنڌي ماڻهو!
مٽر مُڱ دال جا عادي،
لُلر ڄانڀي وجھن ادرڪ،
سنڌي ماڻهو!
سڃاڻپ ٿي ”سنگم“ سنڌ جي،
ڏسو عالم سڄي مشرق،
سنڌي ماڻهو!