(خ)
غزل
خبر ڇاتي؟ رُٺو ٿا ٻار ، پرچايون!
ڏئي ٽافِي سِڪو کي ٽار ، پرچايون!
انگل ارڏن کڻي سِرَ تي، اسين سارا،
ڪري منٿون پيا جي يار، پرچايون!
اسان سان بي وفائي جو، ڪري دوست،
پيا اُنَ کي وري هربار، پرچايون !
لڪائي لُڙڪ ٿا پنهنجا، کِـلايون جڳ،
ڪري سُر شاعري غمدار، پرچايون!
نچايو نيهن جي مونکي، ٻڌي گُھنگھرو،
ڏئي فيرا گُروءَ گِـرنار، پرچايون.
الائي ڇا؟ پيو سهڻو ڪري ڀُڻ ڀُڻ،
ٻُڌي وڌ گھٽ وڏي ٿا گار، پرچايون.
اسان جو ٿي ويو آهي، ”سنگم“ جنهن سان،
وڃي درَ تي سڄڻ سرڪار، پرچايون !
(2)
وائي
خير جي خبر شل اچي!
ٽي وي تي ڏٺم!
بم لڳن جتي گوليون،
ڪو وري ڪٿي ٿي بچي،
ٽي وي تي ڏٺم!
ڪارنهن قتل ٿي وني،
ڏنڊ ڏني وئي ڪا ڪچي،
ٽي وي تي ڏٺم!
ٿو کڄي سري عام ڪو،
پيءَ پيو جلي ڪو پچي،
ٽي وي تي ڏٺم!
ڇو؟ ”سنگم“ جُڙي ٿو ٽُٽي،
رِيت جي پيا سون ڏچي،
ٽي وي تي ڏٺم!