(ع)
غزل
عَلَمَ کي ملي ٿو ، صرف سان غُسل!
ولِيءَ جي قبرَ کي، برف سان غسل!
مري ڪو موالِي. ڪچو پي ٺرو،
ٿئي اُن شهيدن، شرف سان غسل!
نويلڻ نياڻي، حوس ٿي مڙد،
پيل چڪ جسم تي، ڪِرف سان غسل.
کڻي ٻار ڪچري، حرامي مُئل،
ڏجي تن پيو ، هرطرف سان غُسل!
ٿيو بم ڌماڪو، جسم ڇي ڇڙا،
رکي هڙَ هڏن جِي، حرف سان غسل!
جهازن ڪري ڪي،سڙهي مُئا.
سڃاڻي اندازن، عرف سان غسل!
اچي پُٽ هلي ٿو ”سنگم“ جي ڏيڻ
چُمي هٿ ڪفن کي، ظرف سان غسل!
(2)
وائي
عجب ٿو لڳي ڳاڙهي وڳي،
کدڙو هڻي تاڙي!
عزت جي نظر مُستحق،
ڏسو تن ڀلي لالچ چڏي،
کدڙو هڻي تاڙي!
اچي گھر دُعائون سو ڏئي،
وٺي لاڳ جوڙا ٿو وڃي،
کدڙو هڻي تاڙي!
ڪکن جوپڙي ڪنهن ڀر هڻي،
پکي گھر ڏريءَ ويهندو اڏي،
کدڙو هڻي تاڙي!
هلي جو “سنگم” اِخلاق سان،
رهي خوش ٿو سوئي هتي،
کدڙو هڻي تاڙي!