(ڱ)
غزل
*ڱِڱيون کڻي اکيون، چوڻ ڳالهه وڏي آهي!
هٿ جي اشارن سان ڪرڻ ، ڳالهه وڏي آهي!
ڪو ٿو ٻُڌي ڪجهه ڪو، سُڃاڻي ٿو وري چهرا،
چُر پُر چپن سمجهي وڃڻ، ڳالهه وڏي آهي!
مُرڪي ملي هر سان لڳي سهڻو پيو سڀ کي،
اهڙو عجب ان جو ملڻ، ڳالهه وڏي آهي!
گندگار کان جنهن کي بچايو، رب ڌڻي آهـــــي،
هر حـــال تي راضـــي رهـڻ ، ڳالهه وڏي آهي!
مُخلص رهي پنهنجن ۽ پراون سـان پيو ساڳي،
دل جو سچو ماڻهو، هُجڻ ، ڳالهه وڏي آهي!
دُنيا سندا جيڪو هُنر، سارا سکي هاڻي،
مزدور ٿِي هارِي رهڻ، ڳالهه وڏي آهي!
ڳولي پيو گونگو هتي، ساٿِي ”سنگم“ هر ڪو،
حق ماڻهپي جو تِن گُهرڻ، ڳالهه وڏي آهي!
(2)
وائي
ڱِڱن چپڙن وڻي ڳالهه، چوڻ ٻولي،
سڄڻ ڍولي !
کِلي اظهار اُلفت جو ڪيو سهڻيءَ،
ڏسي ڪائي نه کاڻي اک، چٽن چولي،
سڄڻ ڍولي !
لڳي پهرو پرينءَ تي پڪ، ويو آهي،
ملڻ مون سان اچڻ جا وجهه، پيو ڳولي،
سڄڻ ڍولي !
اڪيلو هِت ڪري ڪنهنجي، سهاري تون،
وئي آهين وري مونکي، رڻن رولي.
سڄڻ ڍولي !
اڀاڳي ويل ڇو؟ هاڻي ”سنگم“ لئي ٿي.
ويا سارا سُخن، کسجي هٿن هولي.
سڄڻ ڍولي !