(ر)
غزل
رکڻ مُسلم ڏاڙهي ، بار ڏس لڳي،
اچڻ ڪاري پوءِ اڇي، کار ڏس لڳي!
وچن عورت ٿِي ڪري، هٿ رکي سينڌ،
ڏئي مردن ڏاڙهي، پار ڏس لڳي!
ڪري چهرو نُور ٿِي ، عزت پڻ اُتم،
حسن يوسفَ اکڙين ، ٺار ڏس لڳي!
رکي محبت جو نبيءَ سان سچي اِهو،
ڌڻيءَ رب کي سو ته، دلدار ڏس لڳي!
ٻُهارو ڄڻ ٻوُٿَ کي، ريزرِي هڻِي،
لُڌڙ پاڻيءَ ڪو تنجڻ ٻار ڏس لڳي!
حُڪم مالڪ جي پيو، روز جو فري،
نڀاڳو نا سُور سَو، نار ڏس لڳي.
سُنت لازم جا رسولِي ، رکڻ ”سنگم“،
سُڃاڻپ مومن گلي ، هار ڏس لڳي!
(2)
غزل
رُکا سڏ تو لڳا مونکي ، چٿر وانگي،
لکي شاعر نئون ڪوئي ، نثر وانگي!
ڪري ڀوڳن رقيبن جي ، ورِي اڳيان ،
رُٺي مون کان هئي سهڻي ثمر وانگي!
پني تي پينسل سان لکي مومل،
هنيا گُل تو هُئا اُڇلي، پٿر وانگي!
اشارن تي هلايو تو، هڻي چپٽي،
قبولي ٻار جان ورتم، اثر وانگي!
سچي ڳالهه وڻي گهرَ جي،نه ڪنهن ماڻهوءَ،
وڃي ڇنبڙي پيو هرڪو ، ککر وانگي!
ڪَٽي جيون پيو وڻ کي، وقت واڍو،
سُڪل ول مالهي هاڻي، قطر وانگي!
سهڻ سُورن بڻي عادت، ”سنگم“ آهي،
کينو ڏُکڙن سڱن تي آ، ٻڪر وانگي!