(ب)
غزل
بِشارت ملي مون ڏسڻ، نور تنهنجو،
خوابن ۾ مون وٽ اچڻ، حُور تنهنجو.
هٿن تي لهي رات آيو، هلي چنڊ،
جبل تي هيو ڄڻ لهڻ، طُور تنهنجو.
سڀاڳي رهي ٿي اڃان، ويل هرڪا،
اچڻ ياد تنهنجي رهڻ، پُور تنهنجو.
اسان تو سوائي، نه ئين ڪو ته سوچو،
اسان لئي ٻيو ڇو ٿيڻ؟ ڏُور تنهنجو.
اکڙين منجهان مون، ڪڍي ننڊ تڙي اڄ،
رکي پير تارن هلڻ، ڀُور تنهنجو.
زبان تي رڳو بس، ڪري وِرد ويٺس،
اِثم روز تازو ڪرڻ، گور تنهنجو.
ٿئي شل اسان جو ”سنگم“ يار دنيا،
مِثالي هجي سو ملڻ، حُور تنهنجو.
(2)
غزل
بارش ڪَکائون گهر،ڪيرايو آ،
هارِيءَ ڀڄِي ٻچڙن، بچايو آ!
ٻڪرِي ڪُتو هيٺان، اچي ڪاٺن،
چُپِجِي ساهه ڪڪڙن، وڃايو آ !
ڪاتر، ڪُتو، غليل، سهن مارِي ،
گَسَ تي شڪاري ڀي گهٽ، لڳايو آ!
واڳو جهلي تارُو، سيرَ مان ٿو،
هرڻِيءَ شينهن کان ڪِٿ، ڇڏايو آ !
جنگ جو نه ڪو مون کان، عقل جانور،
ڏاڍو گِداڙيءَ پُٽ، پڏايو آ.
ٻوڙيءَ سرن اُڻيو، گونسلو هو،
جھولو هوا جنهنجو، لُڏايو آ.
ڪانگل تڙي ڪوئل، ”سنگم“ وڻ تان ،
گهر ڇو ؟ ڪنڊن جو تو، ڦٻايو آ!
(3)
وائي
بهار گُذرندِي رهي.
گُلَ ڇڻندا رهيا!
آڙهنگ تَتو جي هُيو،
خزان اُسرندِي رهي.
گُلَ ڇڻندا رهيا!
رُڃ اُڏريون رکون،
هوا پسرندِي رهي.
گُلَ ڇڻندا رهيا!
رات گُگهيلِيءَ منجهان،
چاندنِي اُڀرندِي رهي.
گُلَ ڇڻندا رهيا!
تون نه آئين جي ”سنگم“
ڏات رُوئندِي رهي.
گُلَ ڇڻندا رهيا!