(ڀ)
غزل
ڀيلاڙ ٿِي زندگي، فصل چيٽَ وانگي!
ڙاڪون ڪري دريا، سُڪل ٻيٽَ وانگي!
قسمت اسان جي ٿِي آ، موبائل لوڪل،
بيڪار سا هاڻي ، ڦِٽل سيٽَ وانگي !
وڪجي جسم سستو، پيو ضمير ماڻهوءَ،
بازارَ جِي حسينا، ٻڌل ريٽَ وانگي!
سنگدل اسان کي ٿو ، چوي يار ڄاڻِي ،
سو ئي چوڻ مهڻو، لڳل نيٽَ وانگي!
مڃتا ملي سُهڻي ، سڏي هاڻ توکي،
آهي سنڌوءُ سان اڄ ، ڏنل ڀيٽَ وانگي!
دوئي ڪڍو دل مان ، نفرتون وري سڀ،
وارن پيل چيڙهه ، ڀِڳل ،ميٽَ وانگي!
دل جو ”سنگم“ خالِي، پيو مدار آهي ،
دلبر اڃان تولئه سِپل پيٽَ وانگي!
(2)
غزل
ڀڳوان ڪو راضِي ڪري، رحمان ڪو راضِي!
ڄاڻِي ڪري ويٺس رُڳو، شيطان ڇو؟ راضِي!
دولت وڻِي نارِي مزا، دُنيا سندا مونکي،
مُرڪون کسي ڪنهنجون ڪيم، گردان ڪو راضِي!
تڪبر ڀڃِي مڻڪو ڪجي، جيجل جُهڪِي سجدو،
هڪ رات جي تڪليفَ جو ، ارمان ڪو راضي!
هر سال جان موٽي، اچي ٿوماهه جي مقدس
روزا رکي رب جا ڪجي ، رمضان ڪو راضِي!
واکاڻ ٿي عالم سخي، ڏاتارَ جِي صورت،
درَ تي بُکايل جي ڪجي، مهمان ڪو راضِي!
جيون سندي ساٿيءَ، ڏيو لازم هجن جي حق؟
خالق سندي کِلوت، رکو فرمان ڪو راضي!
پينار ٿِي پرچائي ”سنگم“ مخلوق مالڪَ جِي،
پوءِ ماڻهپو ماڻج، ڪري انسان ڪو راضِي!
(3)
وائي
ڀلاري سنڌ ڀٽائيءَ جي هلي ڏسجي!
سُهڻي سنڌ ڀلي ڏسجي!
پتڻ سارا رهن مڏيون هتي مانجهي،
مُهاڻن هت پلا جهليل ڇلي ڏسجي،
سُهڻي سنڌ ڀلي ڏسجي!
سُريلو لاڙ جو لهجو مٺي ٻولي،
لڳائي دل ملن دل سان ملي ڏسجي،
سُهڻي سنڌ ڀلي ڏسجي!
اڃان اوطاقن ۾ خاطر ٿئي ساڳي،
وِڇايل اُت ڪنبل اجرڪ رلي ڏسجي،
سُهڻي سنڌ ڀلي ڏسجي!
بُخاري پير جيلاني ”سنگم“ بُزرگ،
سوا لک سنڌ سخي قلندر ولي ڏسجي،
سُهڻي سنڌ ڀلي ڏسجي!