(ش)
غزل
شراب کان ڪوابن ڏنو مزو،
شباب کان ججابن ڏنو مزو!
اِخلاق سونهن جو، ڍڪي جسم،
چَپ چُپ هُئا، گُلابن ڏنو مزو!
ڏسجي وفا ٿي، ريکا هٿن،
قسمت جي نوابن، ڏنو مزو!
رهجي سوال سڀ ويا، اڌورا ۽،
هاڪارڻي جوابن، ڏنو مزو،
پيار جو مُنڪر، ماري وِڌم،
فطرت جي ثوابن، ڏنو مزو!
دُنيا ۾ ئي، جلِي ٿِي، رک وياسين،
جهنم کان اڳي ، عذابن ڏنو مزو!
سوچن لهروچ ”سنگم“ ، ٻُڏي تَري،
اکڙين جي خوابن، ڏنو مزو!
(2)
وائي
شوم وڏيرو ، سوئر خاري!
حق گُهرڻ تي.
پوک ڪمند جي ساري وڪڻي،
ڇو نه حصو هو ڏي ٿو هاري!
حق گُهرڻ تي.
پورهيت آ ڏُکڙن ڏاڍو،
سور سَهي ٿو زندگي سارِي!
حق گُهرڻ تي.
زال کسي ٿو مُرڪون ور جي،
لُڙڪ وهن ٿا اکين نارِي!
حق گُهرڻ تي.
قوم ڪميڻي دُشمن ”سنگم“،
سنڌ ۾ قيامت آندي ڪارِي!
حق گُهرڻ تي.