(ن)
غزل
ننڊ ڪاوڙجِي وَئِي،ٻار وانگي!
مون اکين مان هُئي،يار وانگي!
پرچائڻ جي ڪَئي کوڙ ڪوشش،
ڊوڙي هرڻي ڀڳِي، ڪار وانگي!
ٽُڳيل ڌاڳو ٽُٽو، رِلي ءَ خواب،
ڪوريئڙي، جي ڪچي ، ڄار وانگي!
ڙاڪون، دل جي پيون ، ٻيٽ تي اڄ،
جيون جي وڻ ، ڄمونءَ ٽار وانگي!
ٻاڙا آهن لڳا، ٻول تنهنجا،
ٻالڪ واري ڏنل، گار وانگي!
هڏڪي هر هر لڳي هاڻ مونکي،
آهي تنهنجي سڄڻ، سار وانگي!
در تان واپس ٿيو ”سنگم“ خالي،
فطرت جي سو ڇنل ، هار وانگي!
(2)
وائي
نانگ ڌرتِيءَ مٿان، باز بڻجي کڻو
ڀَٽون وارِيءَ ڀِٽِن،مور چونڊي چُڻو!
رلي پيرن هڻي، سُتا ڇو؟ ٿا رهو ،
پئي ڦُر جي سنڌو، اُٿي دانهون سُڻو!
ڀَٽون وارِيءَ ڀِٽِن،مور چونڊي چُڻو!
ڌار سنڌ کي ڪرڻ ، هتي جيڪو گُهري،
تاڙ تِن کي سڏي، وڃي گهر گهرهڻو!
ڀَٽون وارِيءَ ڀِٽِن،مور چونڊي چُڻو!
رکو عورت ڀرم، سڀي سنڌ جا ٻچا،
ٿيو ڌاڙيل پرو، ڦل ماڇي بڻو!
ڀَٽون وارِيءَ ڀِٽِن،مور چونڊي چُڻو!
سيسَ سارا ”سنگم“ راڪ شڪڙن جهلي،
گاهه جنتر جيان، پوکَ وانگر لُڻو!
ڀَٽون وارِيءَ ڀِٽِن،مور چونڊي چُڻو!