(ڳ)
غزل
ڳرو سنڌ لئي ٿيو، هر سال ڇوهاڻي؟
سنڌي مارن سندو، رب حال ٿو ڄاڻي.
جنوري سترانهه، ڏي خوشيون ماڻهن،
ڌڻي ڀاڳن سنڌو، پل شال سو آڻي.
اُڀاري سج سُخن، جو ڪر سُکاري سنڌ،
ٿين مارو ، مالا مال موراڻي.
چٽيءَ واري کپي ٿي سنڌ ۽ هندو ڀائر
سڄڻ سارا هجن، آل نال اولاڻي.
وفا جو ور ٻڌي، سوگهو هندوري سنڌ،
رکي چوڪڙي چٽن، کٽ خال ڪو واڻي.
نفرتن کان مٿانهين ، سنڌ اسانجي ڏس،
محبتن ڇل، ڀري ٿرٿال گھوراڻي.
تڏي عزتون، اسانجو وڙ ”سنگم“آهي،
ڪري سرگور، ڄاڻو ڏال ڏوٿاڻي.
(2)
وائي
ڳالهه سئو جي هِڪ،
چوان بيٺو!
تون سنڌ غدارن مان،
منهنجو سهي آ شڪ،
چوان بيٺو!
ويري اسان جو تون،
مونکي هُئي سا پڪ،
چوان بيٺو!
غيرن تڙي ڪڍبا،
سارا جھلي تن لڪ،
چوان بيٺو!
سنڌ سان ”سنگم“ ناتو،
جيجل رکون ٿا سِڪ،
چوان بيٺو!