(جهه)
غزل
جهلِي ڀوڳن ونِي ورَ جا ، وري کِلندي!
ڀڳِي ٻانهن منجهان هر هر، ڪري هلندي!
رکِي جيون ڏنا ساٿِيءَ ، ٻُڪن ڳلڙا،
چپن سان گڏ چُمي زُلفن، سري لُڏندِي!
رهي ٻن جي نه ڪو وچ تي رسم پڙدو،
حجابن ڀِتِ نه ئِي درڪو! درِي لڳندي!
مڃي ڀڳوان ٿِي نارِي ، مُڙس پنهنجو،
ڇڏي تڪبر ڪري پوڄا، پري جُهڪندِي!
هلي واهڻ ڏسون وستي، شهر سارا،
ڀلاري سنڌ سُڳنڌ سهڻي، ٺري گُھمندي!
سدا قائم رهي دُنيا، هتي ساڳِي اڃان،
ڪندڙ محبت هجن دل سان ذري رکندي!
چٽو نالو لکي هٿ تي، ”سنگم“ منهنجو،
لِڪايو هو صنم مون کان، ترِي چُمندي!
(2)
وائي
جهوليءَ وڌا کلندي چانور،
راڻيءَ ڪندي درتي ماڻا،
چانور داڻا !
جوڳيءَ وئي مُرلي وسري،
دل جي پئي رِ سڪي پاڻا،
چانور داڻا !
مومل ڪٿي هڪڙي هڪڙي،
موهي سوين راجا راڻا،
چانور داڻا !
سهڻي اچي ميهر خاطر،
دريا هتي اُڪري هاڻا،
چانور داڻا !
پنهنجو ”سنگم“ ڏسندي ماڻهو،
پسري ڪئي پوندا خاڻا،
چانور داڻا !