(ف)
غزل
فطرت جا رنگ، لڳي زندگي،
جوڀن ارڏو، مڳي زندگي!
ماڻهن اڳيان، هڻي ويٺس،
ليڊر بڻجي، کڳي زندگي!
مون کان ڇوري، ڇڏائي جند،
ڌارڻ ساري، ڀڳي زندگي!
سهڻي جان، آسرا ڏيندي،
پنهنجي ٿي آ، وِڳي زندگي!
اُڻجي چوٽي، سگهي ناهي،
اڻڀن وارن، سڳي زندگي!
هاڻي جيڪا، ٺهي مس سا،
ورتي ڇو تو؟ ڇِڳي زندگي!
تنهنجو اڄ ڇا؟ ”سنگم“ ٿيندو؟
سُورن سان تو، تڳي زندگي!
(2)
غزل
فنڪار موٽِي نه ايندو، ڪنور!
يوسف، جُمن، ابراهيم، پنهور!
ڳايا غزل گيت سرمد سهرا،
وايون علڻ ڄڻ ته گُل تي ڀنور!
ڀاڳِي وسائِي هُئي فوزيا،
سليمان . مٺو، جلال، چندر!
مصري ، بچايو ۽ رُونجهو امير!
اقبال ، جوڳي ۽ خميسو جنجهر!
شاعر جي مُٺ مان ٿو، اُڀري راڳي،
دُنيا ۾ جنهنجو ٿئي ٿو، نالو امر!
سوين سال ٿو جو، گُهونجي ڪنن،
ٻُڌ جي ٿو واهڻ، سو وستي شهر!
آواز جو ”سنگم“ رهندو زنده،
سُر ساز سنگيت، سارو سحر!
(3)
وائي
فِڪر سنڌ جو سوا پنهنجن، ڪندو ڪهڙو،
ٿئي ڪوئي اسان جهڙو!
مُنافق ڇو؟ اڃان سنڌ مان نٿو نڪري.
ڪنڊو ديوي ڪلر جو ڊڀ، ڪِنون احهڙو!
ٿئي ڪوئي اسان جهڙو!
عدو ٿِي ڇانورو ڇو ٿو؟ رهي ڌرتِيءَ،
ڪڍو اُن َ کي تڙي احهڙو ، چئي تهڙو!
ٿئي ڪوئي اسان جهڙو!
هٿن کسجي پئي ڌرتي، سنڌو هاڻي،
اُٿي دودا ٿيو هوشو، سچو سهڙو.
ٿئي ڪوئي اسان جهڙو!
لکج سنڌ آجپي تائين، ”سنگم“ وايون،
قلم سان تر ڪڍِي غيرن ، هڻي کَهِڙو!
ٿئي ڪوئي اسان جهڙو!