(ٺ)
غزل
ٺاهي مِٽيءَ ماڻهو ڏِني، انسان جِي صُورت!
مخلوق کي اشرف ڪري ، احسان جِي صُورت!
موسى گُهري موڪل، ملائي طُور سينا تي ،
ڏيکار سگهو مونکي ، ڌڻِيءَ رحمان جِي صُورت!
نُصرت ڪَئِي مالڪ، اچِي مڱڻي سندي دُنيا،
واپس وٺي اُن کي ويو، مهمان جِي صُورت!
ڇيرو ن ٻَڌي ڪنٺا، وجهي گيڙوءَ رتا ڪپڙا،
راضي ڪري رب کي پيو، ڀڳوان جِي صُورت!
چهرو مٽي رونڪ ، وئي دل ميرسان ڀرجي،
سائي لڳي هاڻي، هڙو هُن مان جِي صُورت!
ڌرتيءُ رهي دهريا، انڪار ڇو رب کان؟
رهندي نه خنزيري، توخان جِي صُورت!
حاجت روان سڀ جو صرف ، الله ”سنگم“ آهي
کولي ڏسو آيت رُڪوع ، قرآن جِي صُورت !
(2)
وائي
ٺوٺا چٻاڙي، ڍور بُکيو!
ٿر جيارو ڙي!
جوڳي مُرليون، نانگ پويان،
ڳولي نڀاڳو، نور بُکيو!
ٿر جيارو ڙي!
*ڍولير ٻولي، ڪلر ڪاري ،
وارِيءَ اُڃارو ، مور بُکيو!
ٿر جيارو ڙي!
غريب کسي ڪو، جيئڻ جو حق،
بيوس ڪري ٿو، شور بُکيو!
ٿر جيارو ڙي!
توکان گُهري ٿو ”سنگم“ توکي،
هاڪار زيرِ آ، غور بُکيو !
ٿر جيارو ڙي!