(ڙ)
غزل
*ڙاڪ جا دل ٻيٽ تي آ، پئي هاڻي،
تو چيا جي لفظ مونکي ، تنهن ٽاڻي،
بي رُخي، توکي نه ايڏي، جُڳائي ير،
خاڪسارن ڪري ڪاوڙ، طنز اک تاڻي!
سُور سو ناسُور ٻيهر، ٿيو تازو،
تن تپايو ڇو وري ؟ ان کڻي کاڻي!
عزت موٽي جي سڪن ها، ملي ساڳي،
سونَ هيرا سا ڏئي ها، وٺان ناڻي!
هڪ هڪاڻي ڇو؟ ڪري ٿو وڃي مون سان،
تن وري پيرن هٽي، تو ڌڻي آڻي!
اُٺ چري هر وڻ وڃي، نم هجي يان اڪ،
ڄار ٻُٻرن سان ٻڌل، ڀل هجي لاڻي!
يار موٽي ڪونه اچبو، ”سنگم“ در تو،
گهر هُجي شيشي سندو يا، محل راڻي!
(2)
وائي
ڙاڪون سنڌوءَ جي ڪپ!
وڻ ڀي سُڪي ڇوڏا!
ٿيا هاڻي!
لڳيون لُڪون آهن،
ٿوهر کِپون ٿوڏا،
ٿيا هاڻي!
جهاڳي ڀِٽون واريءَ،
هيڻا هلي توڏا،
ٿيا هاڻي!
بکيو سُتو هاري،
ڀرپيٽ جا گوڏا،
ٿيا هاڻي!
سُهڻي ”سنگم“ سنڌ کي،
هر طرف کان لوڏا،
ٿيا هاڻي!