(ڇ)
غزل
ڇڏي يادون رڳو تو وٽ، رُسامڻ تي پکي ڄڻ ڪو،
خِلا برزخ هڻي پرڙا، اُڏامڻ تي پکي اُڻ ڪو!
ڏسي ٿو ٽڪ ٻڌِي توکي، يڪي ساهي پيو سِڪ مان،
ملڻ مُشڪل وڳر ٿيندو، ٽُٽامڻ تي پکِي رِڻ ڪو!
ٻري جيڪو پيو ڏيئڙو، اوٽ تُنهنجِي اڄوڪو پل،
هوا بارش لڳن کنوڻون ، پُسامڻ تي پکِي پڻ ڪو !
ٿيا چوڻا چُڳڻ پُورا، ڪرڻ چُوچون چمن تي اڄ،
ويا ڳارا ڏيڻ وسرِي، ٺُڪامڻ تي پکي ڪڻ ڪو!
هٿن چوڳو چُڻا يو تو، ٻُڪن پاڻي جھلي جنهنکي،
چُنجل ساهير ڪئين وسري، چُڳا مڻ تي پکي چُڻ ڪو!
هڏن پڃري دري کولِي، اچي دربان آخر اڄ،
وڃڻ جو وجهه ويو مِلجي، هلامڻ تي پکي هڻ ڪو!
چُڪي پاڻِيءَ گهرڻ جو وس، وٽان جنهن جي”سنگم“ ويئڙو،
ڇڄڻ تي تند رهي باقِي، وُسامڻ تي پکي وڻ ڪو!
(2)
وائي
ڇو ٿي؟ پئي دل بي چئي،
هاڻي وري!
جهليان پيو جنهن کي پرين،
توکان سگهي جيڪا رهي،
هاڻي وري!
جاٿي ڏکاري روز ٿي،
سوچي سڄڻ تنهنجو سهي،
هاڻي وري!
عادت سندا مجبور سڀ،
سهڻا وڃن سُڌمان ڏئي
هاڻي وري!
اکيون ”سنگم“ روئن پيون،
گڏ پاڻ ٿي سڏڪي پئي،
هاڻي وري!
(ح)
غزل
حق تي لڳن هر روز ٿا، ڌاڙا نوان،
غيرن گھڙي ورتا، گهاڙا نوان!
باعزت ٿيندي ٿا ڏسون، بي عزت هِت،
رهزن هڻي ويٺو هتي، واڙا نوان!
فورو ڪري هِن ديس کي، بدنام ٿو،
ليڊر هڻي ڊاڙون ڪري، لاڙا نوان!
رشوت وٺي هرهڪ ادارو ٿو اڃان،
وڌجن پيا اگهه تيل جا، ڀاڙا نوان!
مذهب ٿيو سولو مٽڻ، هر قوم لاءِ،
ماڻهو مٽي ذاتون ٿيا، پاڙا نوان!
تنهنجو اسان سان ڇو ”سنگم“؟ ٿيندو اڙي،
سنڌ جي نه ڪُک مان غيرتون، ناڙا نوان!
(2)
وائي
حاجت روان سڀ جو سُٺو ،
الله ڌڻي!
روزي رزق هر هڪ ملي،
مشڪل ڪُشا احهڙو مٺو،
الله ڌڻي!
ڄاڻي غير الله گُهري،
مالڪ ڏيڻ وارو، وٺو،
الله ڌڻي!
قبرن ڪري سجدا ، هڏن ،
جهنم وڃن جن سان ، رُٺو،
الله ڌڻي!
قرئت ڪندي، قارِي ”سنگم“،
مُصلي مٿان روئندي ، ڏٺو،
الله ڌڻي!