(ث)
غزل
ثوابن کان گُناهن جِي ، گهڻائِي دوست،
کڻي جي لِسٽ مون پنهنجي، ڳڻائِي دوست!
ڪرڻ انسان جي خدمت ، رُڪوع سجدا هِتِ،
وڃي تبليغ ڇو ٿوتون ؟ وڻائِي دوست !
وڻي تو ڪين ٿِي پنهنجِي، حيا وارِي لَڄَ،
ڏسِي ڇو زال ڌارِي ؟ڪنڌ ڌُڻائِي دوست!
رکي نڪ تي سندا ڪاوڙ، هجي ٿي سُهڻي،
چئي ڇاڇا؟ پيو هو ڀُڻ، ڀُڻائي دوست!
ڏئي رت ريج لڙڪن جو، ٻني پوکي سا،
لُڻي سورن ڀري سر تي ، کڻائي دوست!
چوڻ سچ تي ڪنڊن اُڇلي، جيان ٿرڄائي،
زبان تي سا مُهرَ تازِي، هڻائِي دوست!
کڻي کارِي مَيارن گُل ، ”سنگم“ در آيو،
رکِي دل جِي چپن مُرلِي ، سُڻائِي دوست!
(2)
وائي
ثابت قومي ڪريو گھڻائي!
آدم شُماريءَ ۾!
گھر گھر سربراهه سڀ لِکايو،
پنهنجن ساري ٻارن ڳڻائي،
آدم شُماريءَ ۾!
راڻو راڻي ڪارڊ بنان ڪو،
رهجي ڇو ٿي؟ ڪا سنڌ ڄڻائي،
آدم شُماريءَ ۾!
سنڌ جا رهندڙ سنڌ جا سڏايو،
گڏجي اوهان ڄڻ سگھه بڻائي،
آدم شُماريءَ ۾!
قومي جاڳرتا موهم ”سنگم“ اڄ،
لکجي ٻولي سنڌ جي سڻائي،
آدم شُماريءَ ۾!