شخصيتون ۽ خاڪا

چڱو ڀٽائي آءُ هلان ٿو

”چڱو ڀٽائي آءُ هلان ٿو“ اوهان اڳيان پيش ڪجي ٿو. هي ڪتاب ٿر جي ٻاٻيهي، نامياري راڳي صادق فقير جي ياد ۾ لکيل تاثراتي مضمونن، ايڊيٽوريل ۽ شاعريءَ جو مجموعو آهي جنهن جا سهيڙيندڙ علي نواز آريسر ۽ زاهد اوٺو آهن.
Title Cover of book چڱو ڀٽائي آءُ هلان ٿو

• يادِ ماضي عذاب آ يا رب! : پرتاب شواڻي

لفظ ڪاريهر ٿي پيا آهن. گلابن کي ڄڻ ڪفن جو واس مليل آهي، نظر جي آخري نهار ۽ سو ڄ جي آخري سرحد تائين خوشي جي تڏن تي خاموشين جا آقا تعزيت ڪري رهيا آهن. ڪبير جي چادر ميري ٿي پئي آهي، ميران جي پريم ڀري دعا کي ڄڻ ته بد دعا لڳي وئي آهي، اياز جي غزلن جي گھرائپ، شانت جي عميقيت ۾ بي ڪفن ئي دفن ٿي وئي آهي. ٽهوڪن لاروقطار ٿي اولهه جي گھري سمنڊ ۾ ٽٻي هنئي آهي. تانجا ڪهڙا حال اهين! الفاظن جي گونج اندر جي وهڪري منجهه وجد طاري ڪري، ڪئي سوالن کي، سرُن، سنگيت ۽ سنگت کي ارپڻ ڪيو آهي. سائين، فقير ۽ صادق جا نانءُ ور ور منهنجي هانءُ کي وڪوڙين ٿا. دل کي ڌوڏيندڙ هي گھڙي آهي، شام لڙي آهي، شام لڙي آهي. ها شام، شامِ غريبان ٿي پئي آهي، خليل، مڪيش راجا، وجئه شرما جا ميسيج ........عبدالقادر منگي، سيف سميجي، رجب فقير، ڪاشف بجير، اشوڪ اعظم، رستم سميجي، پرتاب لکواڻي، نور محمد بجير، اشوڪ سوٽهڙ، ارجن ڀڳت، ساجد بجير، سڏڪن ۽ سوالن جي ڊگھي قطار...........
آفيس مان نڪتم ،
ڄڻ پن پن ٿي ڇڻيم،
ڪير چئي ٿو تون نه آهين،
تون آهين تون آهين....

شهر جي ڀڙ ڀانگ، سڃ به ڄڻ خاموش هئي،
’خاموش چهرو_مسڪرائيندڙ اکيون‘،
ڄڻ هر چهري ۾ تنهنجي تلاش هجي،
ائين نٿو ٿي سگھي،
يقين ۽ بي يقينيءَ جي واٽ تي
لڏندو لمندو پئي آيس.
مار پوئي موت، آئين اڻ مندائتو،
گھايئه اهڙا گھوٽ، مند نه جن جي مرڻ جي.

ڏينهن ٻه ڏينهن اڳ فون اچي ٿي، مٺي ڍاٽڪي ٻولي ۽ زندگيءَ سان ڀرپور ٽهڪ، سائين اعجاز ٻٻر سان ڪم هوس NOC جي لاءِ. تنهان اڳ جڏهن منگي صاحب آيو هو، رات جو محفل، آئون، محسن، ڪرشن شرما ۽ صادق سائين، زندگيءَ سان ڀرپور ٽهڪ ڏنا هئا. محبوب سائينءَ کي هڪ دفعو اُٻاڻڪو ڏٺو هو، هو ڳالهائيندي ڳالهائيندي خاموش ٿي ويو هو، اهو چوندي ته . ’ هو رات سڄي اسان سان گڏ هو، ماني کاڌي سين پوءِ تاش ڪئي سين، پر پوءِ بنان ٻڌائڻ جي ئي نڪري ويو، هن پياري جو ذڪر ٿي ڪيو. هڪ دفعي ڪنهن کي آٽوگراف ڏيندي لکيائين؛ ’سادگي خوبصورتي آهي ۽ اوهان ڏاڍا سادا آهيو‘. شاعريءَ جي پرک، سُرن جا آلاپ، ڌنُون، لفظن جي تور تڪ، پر تنهان مٿي، انسانيت جو اُهڃاڻ، رواداري، هم آهنگي۽ ڀائپي ...ديوالي هجي، هولي هجي يا عيد. مشاعرا ۽ محفلون متل هونديون هيون.
منهنجا محبوب سائين صبح جو هولي آهي، مندرن جا ڏيئا توسان ليئا پائڻ لاء آتا آهن، تو اڳين سال به مندر ۾ هولي ڪئي هئي، چوندو هئين، ’هولي آئي هولي وئي، ڪنهن به اسان تي رنگ هاريو‘. اڄ هڙئي رنگ تنهنجي انگ لاء آتا آهن، پر اسان جي تو ڏانهن کڄندڙ هر نهار ڄڻ غريب جي دعا ٿي پئي آهي. منهنجي من مندر جا ديوتا! تنهنجي لاء گھنڊ وڄائي وڄائي ٿڪجي پيا آهيون. تنهنجي يادن کي روڪڻ، ڪو چرچو نه هو .......
تنهنجي ڏنل محبت هر جيو کي ويراڳي ڪري ڇڏيو آهي، ڄي سنڌ جي هر ماڻهوءَ جي اندر تڏو وڇايل آهي.’تون ته اڌي جو آڌر آهين، رهندي تنهنجي سار سدائين‘ ڇا ڪجي سائين ! ڪانٽن جي بک هڙتال تي وقت ڪٿي ٿو بيهي! تنهنجي مهانتا اڪٿ آهي، تون انسانيت جو سفير هئين.
آ ڪنهن ڪنهن ماڻهو منجهه مڻيا، پر مون کي اهڙا مڙس وڻيا،
جي سارو جڳ جرڪائي ويا، پر پنهنجو پاڻ ڀلائي ويا.