• هُو جو ٿر جو ٻاٻيهو هو : روبينه ابڙو
هر ڪنهن تن جي تار تي تنهنجو،
رين- بسيرو!
تــــون جـــــا ٻـــولي ٻـــولين ويٺو،
تنهن ۾ ڪــهڙا سُــرَ سمايل؟
ڇا تون ٻيجل جي سُرندي جان،
صرف سِرن جو دانُ گهُرين ٿو؟
تون جو رُوحن جي ڳڙکيءَ مان،
نڪري تَنَ جي آڳنڌ تي ٿو!
روز اُڏامين:
تو کي ڪو به نه ماري سگهندو!
تـنـهنجـو ڪـهڙو ديس پکيئڙا؟
ڪهڙي ڏيهه کان ايندو آهين؟
منهنجي ديس کان نيندو آهين،
روح پــويــتـر جهـرڻن جهڙا،
هيل به ڪهڙو قهر ڪيو تو،
هُو جـو ٿـر جـو ٻاٻـيـهو هو،
جنهن وٽ سُر سنسار جيان ها،
جنهن جي هرڪا تال ائين ڄڻ،
سـمنڊ تـي لهرون مڌم مڌم،
ڇيڙيو جت به هيو هن سرگم،
سڀ نظارا رقص ڪندا ها،
تارن چارا رقص ڪندا ها،
ڪويل هن جي سُر تي اڏري،
رم جهم جا ٿي ساز سڃاتا،
ڇم ڇم ڇيرن کي هن ارپي،
چنچل نيڻ رئاريا ها جنهن،
پرنم نيڻ کلايا ها جنهن،
موسيقيءَ سان!
اڄ به پڙاڏا ڪارونجهر ۾
هــن جـي اوسيـئـڙي ۾ آهـن
هاءِ عـقابـن جهـڙا ڪڻڇي
ڪيئن چُڳي وئين:
روح اسان جي موسيقيءَ جو؟