ڏسڻي
نمبر داخلا صفحو
1 آزادي مليي، ساڏوري به اڌ نمبر. (ٿر، چوڻي) ۷۴
2 آمريءَ آءُ ته مرين، ھونئن نه مرين ته بک مرين. (لاڙ، چوڻي) ۳۱
3 اڀي ڳئون ٿر گابا، چي؛ ”ڌايا ڙي ڌايا!“ (سرو، پھاڪو) ۴۳
4 اڃا دهلي دور آهي. (فارسي، چوڻي) ۶۶
5 اڇا ڪپڙا، کيسا خالي، هلي گهم دالي. (ساهتي، چوڻي) ۶۵
6 اڍائي جھڳا مھتمن جا، نانءُ خيرپور/ شاھپور. (سنڌ، پھاڪو) ۶۲
7 انڌن ملتان لڌو آهي. (سنڌ، پھاڪو) ۱۱۱
8 اڻڄاڻ لاءِ؛ جھڙي بُٺي، تھڙو بھرام. (لاڙڪاڻو، پھاڪو) ۳۴
9 اوٻاوڙي جي ٻولي؛ دٻي ۾ ٺڪريون. (چوڻي) ۳۲
10 ايتري ٻڌو، جو ساڪرو سٽ جهلي. (لاڙ، پھاڪو) ۷۶
11 ايرازي آندي، ڳور نھاري ڳوٺ ۾. (سنڌ، چوڻي) ۱۱۷
12 بابرڪت پير پٺو؛ هڪ مئو، هڪ ٽٺو. (لاڙ، چوڻي) ۵۲
13 بٺورو، دل ڏيئي بيٺو رو. (لاڙ، چوڻي) ۳۴
14 بر هو ڀنڀور، آرياڻيءَ اجاريو. (شاهه، پھاڪو، حسيني) ۳۸
15 بندر جي بازار ۾، سوين تڙبا سوئر. (لاڙ، چوڻي) ۳۷
16 بندر ڦٽو، سوکي وٺي. (لاڙ، چوڻي) ۳۷/ ۸۱
17 ڀنڀور کي باھ لڳي وئي. (اصطلاحي/ ورجيسي جملو) ۳۹
18 ڀنڀوران جي ڀڳيون، سي ڇٽيون. (شاهه، پھاڪو) ۳۹
19 ڀينءَ جي بازار ۾ ٻيائي نه ڪر. (لاڙ، چوڻي) ۴۰
20 ڀينءَ جي بازار ۾ پيو گهم. (لاڙ، چوڻي) ۴۰
21 تنگواني، تنگ ماني. (چوڻي) ۴۲
22 توڙي وڃي روم، ته به نصيبان اڳرو، ڍوڍي مٿان ٿوم، لکيئي لوح قلم ۾. (سنڌ، چوڻي) ۷۲
23 ٿر آهي ٿڻ تي، نه ڪڻ تي. (ٿر، چوڻي) ۴۳
24 ٿر جا وسَ، جھول جا گس. (ٿر، چوڻي) ۴۳/۶۱
25 ٿر ڏلهي ته سنڌ جهلي، سنڌ ڏلهي ته ڪير جهلي؟ (چوڻي/پهاڪو) ۴۴
26 ٿرڙي ٿي ڍرڙي، لٿو لاڏ لغارين جو. (لاڙ، چوڻي) ۴۶
27 ٽنڊو محمد خان، جت معشوقن جو مان. (چوڻي) ۴۸
28 ٽنڊو محمد خان؛ معشوقن جو مڪان. (لاڙ، چوڻي) ۴۸
29 ٽنڊي جي ٽوٽ، محراب پور تي پئي. (ساهتي، پھاڪو) ۴۸/۱۰۸
30 ٺٽ ڏنو ٺڪاءُ، ڳوراها سڀ ڳري ويا. هو ها هو!! (ساھتي، چوڻي) ۴۹
31 ٺٽي جا ٺاٺ ھيا، جو ملتان پئي اَڏيو. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۱
32 ٺل؛ آهي گل. (چوڻي) ۵۰
33 ٺل آئي جو، ڄائي جو نه. (چوڻي) ۵۱
34 ثمر نه هجئي ساڻ ته گهڙي پؤ گهٽھڙ ۾. (سرو، چوڻي) ۱۰۱
35 ثمر نه هجئي ساڻ، گهڙي پؤ منجھ گهٽاڻ. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۱
36 ثمر ھجئي ساڻ، رات نه پوئي، راڄڙيءَ ۾. (وچولو، چوڻي) ۷۰
37 پاٽ جا باقي بچا ڪنا، سي به کائي ويا چنا. (لاڙ، چوڻي) ۵۱
38 پارڪر جا پھاڙ؛ جھنگ ۽ جھاڙ. (ٿر، چوڻي) ۵۲
39 پڄاڻان پرين، ڪجي بس ڀنڀور کان. (شاهه، سسئي، چوڻي) ۳۹
40 پِرمان ڀلي پرڻي، جڏهن ڳِٺي جا وڻ اڪري. (لاڙ، چوڻي) ۹۹
41 پِرمان تڏهن پسندين، جڏهن ڳِٺي جا وڻ ڏسندين. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۰
42 پنجاب جي گڏھ به نه ڌارجي، آٿر به کڻي ڀڄي ويندي. (سرائيڪي) ۵۴
43 جاتي، قرب جي ڪاتي. (لاڙ، پھاڪو) ۵۵
44 جاتي ڪل جت، ماڃر ڪل مي. (لاڙ، پھاڪو) ۵۵
45 جاتيءَ جا جت/ جوان، پيرين اگهاڙا. (لاڙ، چوڻي) ۵۵
46 جاتيءَ جو جت ته ڪو نه آهين؟ (لاڙ، چوڻي) ۵۶
47 جت ڪل جاتي، ماڃر ڪل مي. (لاڙ، پۡھاڪو) ۱۰۷
48 جڏهن تڏهن سنڌ کي، قنڌارئون جوکو. (سنڌ، چوڻي) ۷۷/۸۸
49 جنهن بڪيرا نه ڀيٽيا، تنهن جو ملتان به نه ٿيو. (سرو، پھاڪو) ۳۶/۱۱۲
50 جنھن جون ڄنگهان يارن وٽ، سا ڪيئن ويندي گمبٽ. (پھاڪو) ۹۸
51 جنهن کاهيءَ کان ڀڄ، اها ئي کاھي. (لاڙ، پھاڪو) ۹۶
52 جنھن نه ڏٺو لاھور، سو ڏسي ڪلانور. (پنجاب، چوڻي) ۱۰۵
53 جنھن نه ڏٺو ملتان؛ نه سو ھندو، نه سو مسلمان. (چوڻي) ۱۱۲
54 جو سک اپني چوباري، سوناهي بلخ بخاري. (هندي، چوڻي) ۳۵
55 جوھي؛ ڊوھي. (چوڻي) ۵۸
56 جوهي کان لوهي؛ نه واهي، نه اوهي. (جغدالي، چوڻي) ۵۹
57 جوھي؛ مکڻ موھي. (چوڻي) ۵۸
58 جہ سين لوڙائو ٿيا، جنين ڌار رهن، مارو منجهه ٿرن، رهي رهندا ڪيترو. (شاهه مارئي چوڻي) ۴۴
59 جيسلمير جيسلمير، گھر سان وير، پَرَ سان ميڙ. (راجسٿاني، چوڻي) ۵۹
60 جيسين عراق مان ترياق اچي، تيسين نانگ ڏنگيل مريو وڃي. (پارسي، پھاڪو) ۸۷
61 جيڪب آباد؛ دل آباد. (چوڻي) ۶۰
62 جيڪب آبادي؛ نه نر، نه مادي. (اتر، چوڻي) ۶۰
63 جيڪو وڃي جاوي، سو ول نه آوي، جيڪڏھن آوي ته پڙ پوٽي ڍاوي. (سرائيڪي، چوڻي) ۵۷
64 جيڪو وڃي کاھ، تنهن جو نالو ئي کڻي لاھ. (لاڙ، چوڻي) ۹۶
65 جيڪي مھا ڀارت ۾ آهي، سو ڀارت ۾ ڪينھي. (هندي چوڻي) ۳۸
66 چٽي چنيجن جي، پُرڻ تي پيئي. (ساهتي، پھاڪو) ۵۴
67 چوهڙ جمالي؛ کيسا خالي، مڙس موالي. (لاڙ، چوڻي) ۶۱
68 ڇا ڪابل ۾ گڏهه نه هوندا آهن؟ (سنڌ، چوڻي) ۸۸
69 ڇڇ مڙيوئي ڇوڪريون، جاتي مڙيوئي جوءِ. (لاڙ، پھاڪو) ۵۶
70 خيرپوري، نيت بري، هٿ ۾ قرآن، ڪڇ ۾ ڇري. (هندي، چوڻي) ۶۳
71 دادو، جادو. (سرو، چوڻي) ۶۴
72 دڙو؛ گيھه جو گهڙو. (لاڙ، چوڻي) ۶۶
73 دعا جا داڻا؛ هالا پراڻا. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۹
74 دهليءَ جو ٺڳ. (ورجيس) ۶۸
75 دهليءَ جو لڏو؛ کائبو ته به پڇتائبو، نه کائبو ته به پڇتائبو. (پھاڪو) ۶۷
76 ديرو ڦٽو، اورنگا وٺو. (لاڙ، پھاڪو) ۳۳
77 ڊڀري جو ڪـَمي. (ساهتي، ورجيس) ۶۸
78 ڊوهي ماڻهو ڊڀري جا، چڱي نه اٿن چِت، توڻي ڪِرين ڀِتِ، ته به ڊوھ نه وڃي ڊڀري مان. (ساھتي) ۷۰
79 راڳ پنجاب ۾ ڄائو، سنڌ ۾ پليو ۽ ٿر ۾ مئو. (سنڌ، چوڻي) ۴۵/۵۴
80 رانڊ، سانڊ، سيڙهي، سنياسي، ان سي بچي تو سيوي ڪاشي. (هندي، چوڻي) ۸۹
81 راهوجن ۾ رات، قادر نه وجهي ڪنھنجي، پليجن مان پاٽ، ڀرجي آئي ڀت جي. (سرو، چوڻي) ۷۰
82 رڙي، ٽڪن ۾ پڙي، جتن کي مليو جواب. (لاڙ، پھاڪو) ۷۱
83 رڙيءَ جو شاهوڪار ته نه آهين؟ (لاڙ، چوڻي) ۷۲
84 رَنَ ٻڏي سکر، ڄار پوي بَکَر. (سرو، پھاڪو) ۳۶
85 روم ۾ رهي، پوپ سان نه اچائجي. (انگريزي، پھاڪو) ۷۳
86 روهڙائي روھ تي، ننڍا وڏا ڊوھ تي. (سرو، چوڻي) ۷۳
87 روهڙائي روھ تي، ننڍا وڏا ڍوءَ تي. (سرو، چوڻي) ۷۳
88 روهڙيءَ جا مومن؛ روئڻ جا به تکا، روئارڻ جا به تکا. (پھاڪو) ۷۴
89 رهي راهوجين، بھي باهوجين، ڪتي ڪوريجن جي. (سرو، چوڻي) ۷۱
90 رهيءَ ۾ رهڻ، رٻ نه رڌڻ. (پھاڪو) ۷۴
91 ساکئي ڏني ساک؛ پاٽي لڌي پاڻيءَ مان. (لاڙ، چوڻي) ۵۲
92 ساڪرو؛ آڪرو. (لاڙ، چوڻي) ۷۶
93 سعيدپوري، نيت بري، هٿ ۾ قرآن، ڪڇ ۾ ڇري. (لاڙ، چوڻي) ۷۷
94 سنڊو ڦٽو، جاتي وٺي. (لاڙ، پھاڪو) ۵۷/۸۱
95 سنڌ؛ ڇورا پال. (سبي، پھاڪو) ۷۸
96 سنڌ سمون، ڪڇ چنون، ڀاٽي جيسلمير، چوٿون چغدو، جنھن جي پيڙهيءَ مٿي پير. (ٿر، چوڻي) ۶۰/ ۷۸/۹۱
97 سنڌ سنئين، وڻ ڏنگا، ماڻھو خام، ڏنڊو جنھن جي هٿ ۾، تنھن کي ڪن سلام. (سرو، چوڻي) ۷۸
98 سنڌ کلي/ موچڙي سان سڌي آهي. (ساهتي/ سرو، چوڻي) ۷۹
99 سنڌ گدڙن ڪو نه کاڌي آهي. (ساهتي، چوڻي) ۷۹
100 سنڌ ۾ آهي ڪڻ تي، ٿر ۾ آهي ٿڻ تي. (ٿر، چوڻي) ۴۵/۸۰
101 سنڌ ۾ ٻارهين ڪوهين ٻولي ٻي. (سنڌ، چوڻي) ۸۰
102 سنڌ ۾ پڇي به ڪو ڪو نه، ڪڇ ۾ ڪنور ٻائي. (لاڙ، پھاڪو) ۸۰/۹۱
103 سنڌ ۾ پڇيس ڪو ڪو نه، ٿر ۾ ڪنور ٻائي. (سنڌ، پھاڪو) ۴۵
104 سنگت ساڪري ۾، سست آسري ۾. (لاڙ، پھاڪو) ۷۶
105 سيوهاڻي چريا، ته به پٿر گھر ڏانھن ڍوئين. (سرو، پھاڪو) ۸۱
106 سيوهاڻي؛ نه اَنُ، نه پاڻي. (لاڙ، چوڻي) ۸۲
107 سيوهڻ؛ ڏي ته وڻ، نه ته ٽپڙ کڻ. (لاڙ، چوڻي) ۸۲
108 سيوهڻ کي گَهلِ ڇا ڪندي؟ (لاڙ، پھاڪو) ۸۲
109 شاھ بندر ڦِٽو، چوهڙ وُٺو. (لاڙ، پھاڪو) ۳۷/۶۲
110 شرم ويو شڪارپور، لڄ وئي لاڙڪاڻي. (ساھتي، چوڻي) ۸۳
111 شرم ويو شھداد پور، حياءُ ويو حڪيماڻين. (لاڙ، چوڻي) ۸۶
112 شڪارپور شھزادي، اچي نر ٿئي مادي. (سرو، چوڻي) ۸۴
113 شڪارپور شھزادي، ڏيھان ڏور مشھور. (سرو، چوڻي) ۸۴
114 شڪارپوري صلاح. (سرو، ورجيس) ۸۴
115 شڪارپوري؛ نيت بري، ٻولين ٻاجهر، ڏين ٻـُري. (چوڻي) ۸۵
116 شڪارپوري، نيت بري، ڏيکارين گجر، وجھن موري. (چوڻي) ۸۶
117 شڪارپوري، نيت بري، هٿ ۾ قرآن، ڪڇ ۾ ڇُري. (سنڌ، چوڻي) ۸۵
118 شھدادڪوٽ؛ اصل نه موٽ، موٽ ته مري موٽ. (سرو، چوڻي) ۸۷
119 شيخ جيئو، مڪليءَ جو ڏيئو. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۹
120 شيخ عالم، از دهلي تا پالم. (چوڻي) ۶۷
121 عمر نيئي نيئي مارئي نيندو، ٿرئون ته ڪين ٿيلھيندو! (پھاڪو) ۴۶
122 قلب اندر ڪعبو ڏٺوسين، مڪي وڃڻ جو ڪھڙو ضرور؟ (پھاڪو) ۱۱۰
123 قھر نه ڪر، ڀينءَ جي بازار آهي. (لاڙ، چوڻي) ۴۱
124 ڪابل ڪنو چڙھيو، باھ لڳي ملتان، دھليءَ ڦوڪون ڏنيون، سڙي ويو ھندستان. (سرائيڪي، چوڻي) ۶۸/۸۹/ ۱۱۲/۱۲۱
125 ڪاڇي پيئي ڪوڪ، سچ ڪ سنگهارن لڏئو، من تن ماريائون، پاڻان وجهي گوندرين. (شاهه، ڏهر، چوڻي) ۹۰
126 ڪاڇي واءُ؛ ٻوڙي. (ٿر، چوڻي) ۹۰
127 ڪاڏي منھن مريم جو، ڪاڏي ٽنڊو الھيار؟ (ساهتي، پھاڪو) ۴۷
128 ڪارو بوٽ هٿ ۾، جت جاتي ٿو وڃي. (لاڙ، پھاڪو) ۵۷
129 ڪاڪ نه جهليا ڪاپڙي، موهيا ڪنھن نه مال. (شاه، راڻو، چوڻي) ۹۰
130 ڪان تان ڏنگ ڏڙو، ڪان تان ڪپو ڪڇ ۾. (لاڙ، پھاڪو) ۹۱
131 ڪڃر ٿا لٺيون هڻن، خيرپور ٿي خالي ٿئي. (لاڙ، چوڻي) ۶۴
132 ڪڇ ڦريو جوڳين، سنڌ ڦري ٺوڳين. (ٿر، چوڻي) ۸۰/۹۲
133 ڪراچي آهي ڇورن جو نيپاڄ (سنڌ، چوڻي) ۹۲
134 ڪراچي شھر مثل هڪ وڏي قبر، جيڪو آيو اندر، نه نڪتو سو ٻاھر. (چوڻي) ۹۲
135 ڪرهيي جي ميلي کان پوءِ، ڪپڙن کي باهه ڏبي؟! (لاڙ، چوڻي) ۹۳
136 ڪمال ديرو، جتي بک مري ٿو ڳيرو. (ساهتي، چوڻي) ۹۳
137 ڪنڊيارو، ويٺو رو. (ساهتي، چوڻي) ۹۴
138 ڪنڊياري ۾ ڪنڊ گھڻي، ننڍي وڏي کي ٽِنڊِ گھڻي. (ساهتي، چوڻي) ۹۴
139 ڪنڌڪوٽ؛ ول نه موٽ. (چوڻي) ۹۳
140 ڪنڌيئون پار، قنڌارئون پار. (سنڌ، پھاڪو) ۸۸
141 ڪو ئي واٽ وندر جي ڏسي. (چوڻي) ۱۱۸
142 ڪوٽ ڪنڊيارو ڪوٽڙي، دالي دغل باز. (ساھتي، چوڻي) ۶۵/۹۴
143 ڪونهي ڀنڀور ۾، ڌاران دوس ڌڻي، آءٌ ٿي ڇلان ڇپرين. (شاهه، سسئي، چوڻي) ۴۰
144 ڪيئن؟ چي؛ ”نه هالا، نه ڀينءَ.“ (لاڙ پھاڪو) ۴۱/۱۲۰
145 کارو ڦِٽو، ڳاڙهو وُٺو. (لاڙ، چوڻي) ۹۵/ ۹۹
146 کاري جي ڍوري، ماڃر جي ڇوري، ٻاهر سوڙهي، هيٺ اوڙهي. (لاڙ، چوڻي) ۹۵/ ۱۰۷
147 کاھ، لڳنئي باھ. (لاڙ، چوڻي) ۹۶
148 کاهي، عشق جي ڦاهي. (لاڙ، چوڻي) ۹۶
149 کائڙ کاڻي، جڪي ۾؛ نڪو ڌان، نڪو پاڻي. (چوڻي) ۹۷
150 کور واھ جي لاري، گڏھ جي سواري؛ سدائين خواري. (چوڻي) ۹۷
151 کورواھ کاڻي، جنهن ۾؛ نه ان، نه پاڻي. (لاڙ، چوڻي) ۹۸
152 گڏهه سؤ دفعا مڪي پاڪ وڃي ته به ساڳيو گڏھ. (سنڌ) ۱۱۰
153 گڏيو پيو آهي ميھڙ سان، گاجي خان مھيسر. (سرو، چوڻي) ۹۸
154 گهاٽا گهر بندر جا، پڙيءَ تي بيٺو پِنُ. (لاڙ، چوڻي) ۳۷
155 گهر جو ڀيدي، لنڪا ڊاهي. (اردو، پهاڪو) ۱۰۶
156 گهر جي نِيت، قنڌار جي کَٽي. (سنڌ، پھاڪو) ۸۸
157 گهوٽڻ مھل گم، ڇاڻڻ مھل ڇتا، پيئڻ مھل ائين آيا، جيئن جهول ۾ ڪتا. (ساهتي، پھاڪو) ۶۱
158 گهوڙي جي ڦٽي؛ وهي ٽانگي ۾، ڏاند جي ڦٽي؛ وهي گهاڻي ۾، ڪاموري جي ڦٽي؛ نوڪري ڪري لاڙڪاڻي ۾. (سرو، چوڻي) ۱۰۳
159 گهيلپوري، نيت بري، ھٿ ۾ قرآن، ڪڇ ۾ ڇري. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۲
160 لاڙ جو پڙهيو، سري جو ڍڳو. (سنڌ، چوڻي) ۱۰۲
161 لاڙ، ساڙ. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۲
162 لاڙڪاڻو، ساھ سيباڻو. (سرو، چوڻي) ۱۰۳
163 لاھور جون بتيون، جنھن نه ڏٺيون، سو ڄڻ ڄائو ئي ناھي. (پنجاب، چوڻي) ۱۰۵
164 لاھوري؛ ڏيکارين دروازو، ٽپائين موري. (پنجاب، چوڻي) ۱۰۶
165 لاهي لنگا ويھه، آريجن مان آسرو، پني پرائو ڏيھه، اچي کاءُ آريجن ۾. (سرو، چوڻي) ۳۱
166 لڄ وئي لاڙڪاڻي، شرم ويو شڪارپور. (سرو، چوڻي) ۱۰۳
167 ليکا ڏي بٺوري وارن کي. (لاڙ، چوڻي) ۳۴
168 ماسي خوش آن؟“ چي؛ ”پٽ! خيرپور ٿي وڃان!“ (سرو، چوڻي) ۶۳
169 ماءُ پيءُ-پِٽِين جا، ٿرڙيءَ ۾ ٿاڻا. (سرو، چوڻي) ۴۷
170 مٽيارين جو موت، ويندي جي ويرم. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۷
171 مٺياڻي؛ اڳيان ماڻھو، پويان پاڻي. (ساهتي، چوڻي) ۱۰۸
172 مڪلي ٽڪري، ننگر ٺٽو ۽ پير پٺو، جنھن نه ڏٺو، تنھن ڪجهه ڏٺو. (لاڙ، چوڻي) ۴۹/۵۳/ ۱۰۹
173 مڪلي، پرديسين جو مقام. (لاڙ، چوڻي) ۱۰۹
174 مڪو؛ پڪو. (چوڻي). ۱۱۰
175 ملتان، پيرن جو اسٿان. (چوڻي) ۱۱۲
176 ملتاني گهيتلو. (سرائيڪي، ورجيس) ۱۱۳
177 ملير ڀل موج ڪري، جنهن جي مول آهي ماءُ. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۳
178 منھن متور ۾، ڪنڌ ڪپور ۾. (لاڙ، چوڻي) ۹۱
179 مھاجرين، مديني جا جاءِ نشين. (اردو، چوڻي) ۱۰۹
180 مور گهرجئي، ته هندستان جي سختي سـَھڻي پوندئي. (پھاڪو) ۱۲۰
181 مورو، ناهي ٿورو. (ساهتي، چوڻي) ۱۱۳
182 مومل جي ماڙيءَ کي چوڌاري چارا. (ساهتي، پھاڪو) ۱۱۴
183 ميرپوري منڊي، چانڊاڻ چنڊي، عودي سنجن سوڌي، ٺل ڏنو ٺڪاءُ، هلي ڏسو ڳڙهيءَ جو لقاءُ. (چوڻي) ۱۱۴
184 ميمڻ وڃي مڪي، ته به وٽ تارازيون تڪي. (سنڌ، چوڻي) ۱۱۱
185 مينھن وٺو ته ناڙي وٺي. (جغدالي، چوڻي) ۱۱۵
186 ناڙي وسي ته ڳاڙهي، نه ته اگهاڙي. (جغدالي، چوڻي) ۱۱۶
187 نام پٺي جو، گام ڏاتار جو. (لاڙ، پھاڪو) ۵۳
188 نر ننگر، نار نصرپور، نرت نورائي، هلي ڏسو جوڻ، جتي ڪپھه جو واپار آ جائي. (لاڙ، چوڻي) ۵۸
189 نرت نورائي، نار نصرپور، ڦل فتح باغ، هلي ڏسو جوڻ، جتي ڪپھه جو واپار آهي جائي. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۶
190 ننگر پھچي ڪينڪي، بنا پنڌ ڪئي. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۶
191 ننگر جي آڌار، متان ويھجو ماڙهئا، پراڻا پراڙ، نوان اڏجئو نجهرا. (لاڙ، چوڻي) ۱۱۷
192 ننگر ڪيئن ڦٽو؟ چي؛ ”ڄڻو وڻو.“ (چوڻي) ۱۱۷
193 نه ويو آهين ڊڀري، نه ڏٺيون اٿئي آندل شاهه جون اکيون. (ساهتي، پھاڪو) ۶۹
194 وٺو ته ٿر، نه ته بر ئي بر. (ٿر، چوڻي) ۴۶
195 وڃي چوهڙ جا ڏيئا ٻار! (لاڙ، چوڻي) ۶۲
196 وڃي شادي شھيد تي، ٿورو ٿڦي لونگ فقير تي. (سرو، پھاڪو) ۸۳
197 وسي ته ڪوه، نه ته روهه. (ٿر، چوڻي) ۹۵
198 وسي جي وڻڪار ته سرهي ٿئي سال ڌياڻي. (چوڻي) ۱۱۹
199 وندر مَٽي وانت، پوءِ ويري به مان جها ڀاءُ. (لاڙ، پھاڪو) ۱۱۸
200 ويڄر جن جي وچ تي، سي گمبٽ ڪيئن گھارين؟ (لاڙ، چوڻي) ۹۹
201 هاٿيءَ کي هندستان نه ڏيکارجي. (اردو، پھاڪو) ۱۲۱
202 هاڪ وهندو هاڪڙو، ڀڄندي ٻنڌ اروڙ، بِھَه، مڇي ۽ لوڙهه، سمي ويندا سوکڙي. (سرو، چوڻي) ۳۳
203 هالا آهي؛ ها ۽ لا. (لاڙ، چوڻي) ۱۲۰
204 هجئي ناڻو ته گهم لاڙڪاڻو، نه ته وت ويڳاڻو. (سرو، چوڻي) ۱۰۳
205 هو قوم لاڙڪن جو هتڙي قديم ٿاڻو، پيو نانءَ هن تي، لاڙڪ تان لاڙڪاڻو. (سرو، چوڻي) ۱۰۴
206 هوڏانھن باهه، هيڏانھن ڀِتِ، بغداد منيءَ ۾. (سنڌ، پھاڪو) ۳۵