مومل جي مجازي نيڻن جهڙي شاعري...!
مون وٽ ونگو پتڻ آهي،
اُن جو اُتر – ڏکڻ آهي،
ڄڻ ڪنهن هٿ جو ڪنگڻ آهي،
تو وٽ ڪو ئي ڪاڇو ڪونهي،
“سنڌ پرينءَ جو پاڇو” ڪونهي.
سنڌ وطن جا اهي سمورا لافاني ڪردار جن ساهه ڏئي پنهنجو ويساهه برقرار رکيو انهن کي هن پنهنجي شاعري ۾ جنهن انداز۾ جڙيو آهي، سندس انهي هنر کي جس هجي. دودي سومري ،مخدوم بلاول ،شاه عنايت ،دولهه درياءَ خان ،هوشو شيدي،هانسي سوڍي ،روپلي ڪولهي کان وٺي ڄام نندي ، سن جي سٻاجهي صوفي سائين جي ايم سيد،فاضل راهو، ذوالفقار علي ڀٽي، بينظير ۽ بشير خان قريشي سميت هن جتي هر ڪردار کي پنهنجي شاعري ۾ چٽيو آهي اتي هن ديس جي ڏات ڌڻين لطيف، اياز، حسن درس، حليم باغي سميت صادق فقير، مامي جمن دبدر، رسول بخش درس، ڀارومل ۽ حاجي ساند کي به نه وساريو آهي. سچ ته اهو آهي ته جکري جي جوءِ جي هن جوهري شاعر جي ڏات ۾ جسمان اوڏڻ جي نيڻن جهڙي جوت ۽ سارنگا لاءِ سڏونت جيڏي سڪ۽ ڇڪ سمايل آهي .
مومَل جي مَجاز جون، ڪاڪ ڪنڌيءَ ڪهاڻيون،
رُساما، رِهاڻيون، ماري وِجهَندَئي مينڌرا!
ڏياچ جو ڪٽيل ڪنڌ ۽ وڳهه ڪوٽ جي ويران رات هن جي لفظن مان ليڪا پائي ٿي .مومل جي مجازي نيڻن جهڙي هي شاعري ڪنهن به روح جي ڪينجهر ڪناري تماچي کي نورا پارائي لهرون لهرون بنجي نچائڻ لاء ڪافي آهي .اهو شخص جنهن سان آئون هيستائين ملي نه سگهيو آهان سو امر ساهڙ پنهنجي ذات ۾ به پڪ سان سندس شاعري جيان جادوئي سحر رکندو هوندو .
امير منڌرو
بدين - 2016-02-09