نا مَرد
وقت جي مَنهين کوڙ ڏِني وئي،
وقت جي ڪاڄ جو ڪم شروع ٿيو،
وقت جي ماءُ ڪپڙن ۾ نٿي ماپي،
وقت کي اکيو ٻڌي وَنواه ويهاريو ويو،
وقت هڪ ڌڪ سان ڍَڪڻي ڀڱي،
وقت کي روز تيلائو لڳندو رهيو،
وقت جي گهڙي ڀَري وئي،
وقت لئه ميندي مَلي وئي،
وقت جي هٿن تي حِنا لڳي،
ڳوٺ جي ڳيتار ماين،
ڳيچن جي جَهڪورَ ۾،
وقت جا وينڍا ڌوتا،
وقت وهنتو ته بدن پي بَکيو،
وقت مٿي تي موڙ ٻڌا،
وقت جي سرگس لئه،
اُٺن تي گُلن سان غاشيا سَجيا،
وقت ڳوٺ جي ريل ۾ چار ڦيرا ڏِنا،
وقت وڏي اُسر جو اُٿي،
ڪُميت گهوڙي تي چڙهيو،
وقت پاڳوڙي ۾ پيرَ وِڌا،
وقت پِڙي جي پويان پويان،
پاڻ به تورڻ تي ويو،
وقت جي واڳ جهلڻ لئه،
وقت کان لاڳ وٺڻ لئه،
سالين ساٺ، سئوڻ ڪيا،
وقت جي گواهن گيٽ ٻاهران ئي،
وقت جي مرضي معلوم ڪئي،
وقت ڪنهن گونگي جيان،
چُپ چاپ رهيو، خاموش هُيو،
وقت کي هٿ سان ڪنڌ ڌوڻائي هائو ڪرائي وئي.
وقت مُلان اڳيان ماٺِڪو هُيو،
وقت رب جي رضا تي راضي رهيو،
وقت مُهر ۾ ماٺِ ڏِني،
وقت نڪاح نامي تي صحيح ڪئي،
وقت لائون لڌيون،
وقت جو وقت سان ٽڪراءُ ٿيو،
وقت ۾ ڪا ڪشش، ڪو ڪرنٽ ڪو نه هو،
وقت ڄڻ ڪنهن ڄار ۾ ڦاسي پيو،
وِقت جي وِهانءَ کان اڳي،
مردانگي مَخفي هُئي،
پر لانوَن واريءَ رات لکجي پئي،
ڇاڪاڻ جو وقت نامَرد هو،
سو پهرين رات ئي،
پَتنيءَ کي پُٺي ڏيئي سُتو!!