ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
ڦِرن پيا ٿي فرشتا،
اڄڪلهه جا ابليسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
رضاڪارن جي روپَ ۾،
آهن کوڙ خبيسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
مُون لئه مُنهنجي قوم ۾،
ڪو نه هُياڪي جيسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
شاعري
صحرا مون ۾ ساھہ کڻي ٿو
’’صحرا مون ۾ ساهه کڻي ٿو‘‘ جديد سنڌي شاعريءَ جي رنگن جي عڪاسي ڪندڙ اهڙو مجموعو آهي، جنهن جي فڪر تي ڪنهن جي ڇاپ ناهي بلڪه امر ساهڙ جي ٻوليءَ جي ٻه رنگي ڍنگ سبب منفرد اسلوب طور ڏسجي ٿو. هُو گهٽ لکيو پر سٺو لکيو جي پيروي ڪندڙ شاعر آهي، جنهن جي هر هڪ تخليقَ پنهنجي جوهر ۾ سگهاري ۽ وڻندڙ آهي.
- 4.5/5.0
- 5489
- 1082
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- امر ساھڙ
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- حق ۽ واسطا
- ارپنا
- سنڌ سلامت پاران
- اداري پاران
- امر ساهڙ هِڪُ غير معمولي شاعر
- ڇولين ٻَڌي ڇير
- مومل جي مجازي نيڻن جهڙي شاعري...!
- شاعِر پاران: شاعِري تنهائيءَ سان ڪيل گُفتگو آهي!
- امر جي شاعري ۾ آزاد فضائن جهڙيون محبتون جَرڪن ٿيون
- بیت
- بيت
- وايون
- روايت کان بغاوت ڪندڙ شاعِري..!! فراق هاليپوٽو
- ڪَجل ڪاري ريههَ جيان،
- روز اچي ٿي ريٻارڻ
- آئي آڌيءَ رات جو
- ڳڀرو ڪيئي ڳوٺ جا
- اوتي ڏي تون پيار جو
- ويٺا آهن واٽ تي
- ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾
- ٻاٽ انڌاريءَ رات ۾
- روحَل! تنهنجي راڄَ ۾
- غزل
- پنهنجي دُنيا ۾ مگن هڪ ملنگ ماڻهو : اياز رضوي
- مون ۾ پاڻ اُتاري آئينءَِ
- جَوانيءَ جاڳ جهڙي ڇوڪري
- ڪري وَٺُ تون جيڪي ڪرين ڪاروايون
- نيڻ جيڪي نَشائي هُيا
- رنگَ هوليءَ رات جي، هر چيز کي
- اڪيلو، اڪيلو، اڱڻ
- ڪاري رات ڪميڻيءَ پويان
- گهوڙا ڙي! هڪ گهوٽ مري ويو!
- وقت جي سينڌ جا وار ويڙهي وَٺان
- وَسي ٿي چاندني ڀٽَ تي
- اوهان جي شهر ۾ آهيون
- شهر سارو لڏي ويو آهي
- اوڏڻ وانگر عشق اسان کي
- هوا ۾ هيل هر پاسي رُڳو تنهنجو هُڳاءُ آهي
- هِرک هٿڙن تي حِنا، ڏاڍي وَڻي
- ڏاڍي ڏور ٿيندي ٿي وڃي
- رهڻو رين - بسيرو ڪونهي
- پيڇي ۾ پاڇا اچن پيا
- رُت بَسنتي رات گُلن جي
- هُوءَ ڇيڪ ڇتن کي ڇوڙيندي
- رات، رات کي چوڻو پَوندو
- دلربا دادِلو يَڪو گُهرجي
- دردن جي دَرڪار اسان کي
- هُوءَ ٿِي خُوشبو خواب وَئي آ
- خيال پاڻ هَرتا اچن پيا
- سِتم نڪو ڪا زحمت آهي
- هينئڙو نه هار جاني!
- کِلي کوڙ کاري جَواني
- هيل وري ديوالي آئِي
- چئو سِٽا
- چئو سِٽا
- نظم
- فطرت ۽ مُحبت جي نيچرل رنگن جو شاعر : امر اقبال
- منهنجا گيت گهٽائون ٿيندا
- صحرا مون ۾ ساهه کڻي ٿو
- سنڌ ڇڏي ويندڙ شاعر جي نانءُ
- پنڪيءَ جي پيِءَ کي چئجان!!
- تو ۾ مهڪ مٽيءَ جي مُرڪي
- ٻيهر ڪوئي ٻار نه ڄڻجان...!!
- تُنهنجو جيون سانوڻ مينهڙا
- هليو وين وَرتَ کي ويڙهي
- تون وٽ ڇا او اينڪر آهي؟
- مُقي سان ڳوٺ جو منظر
- چُميءَ جي بي حُرمتي
- چؤ راس ايندي ڪيئن؟
- عشق منهنجو امام آهي
- ڪويتا نيڻ ڄڻ هُن جا
- نيٺ ٻُڏيءَ جا ٻيڻا ٿيندا
- اڙي او وڇوڙا!
- زماني جي ظرف کان ناواقف نوجوان
- بدنما داغ
- ڌرتي ماتا! تو کي ڀيٽا
- نا مَرد
- اهل اُميدوار
- محبت مانجهَه ڳائي ٿي
- ظرف ۽ ضمير
- عزتِ نفس
- وري وؤٽ ڏيڻ...!!
- ممنوع محبت
- وڻ سڀئي وانڍا ٿِي ويا آهن
- اوهين سڀ آڱوٺي ڇاپَ آهيو!
- سموري سنڌ سوچي ٿي
- گيت
- ڇير وڄائي ڇوري وو!
- جيون رنگ رَچائي ٿر تي
- هِن ديس مِٺي جي هارياڻي!
- هيءَ جيڪا سنڌياڻي آهي، سائي ديسَ ڌڃاڻي آهي.
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
ڦِرن پيا ٿي فرشتا،
اڄڪلهه جا ابليسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
رضاڪارن جي روپَ ۾،
آهن کوڙ خبيسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.
مُون لئه مُنهنجي قوم ۾،
ڪو نه هُياڪي جيسَ،
ڍوليا! پنهنجي ڍاٽ ۾.