ظرف ۽ ضمير
پنهنجون ٻئي اکيون، گُڙدا،
سموري شاعري،
۽ هڪڙي ڏيجات ٻڪري ڏيان،
جي موٽ ۾ تون مون کي،
ٻنيءَ جي هڪ ٻاوِڙي ڏِين،
ته جيئن اُن ۾ آئون،
ظرف ۽ ضمير پوکي سگهان،
ڇاڪاڻ جو،
مون کي لڳي ٿو ته؛
سگهو ئي سنڌ مان ظرف ۽ ضمير،
اِئين اڻلڀ ٿي ويندا،
جيئن ٿر مان ٿوهر ۽ ڦوڳ،
اڻلڀ ٿي ويا آهن...!!