سنڌ ڇڏي ويندڙ شاعر جي نانءُ
هِن شهر جا سارا رنگ ڇڏي،
موٽي مالڻهور وڃان مان“.
ڪاش! ڪرين ها اِيئن پيارا!
پوءِ مياري ڪِيئن ٿِئين ها؟
پر تون پنهنجي ڀُونءِ ڀُلائي،
ورچي، وڇڙي ڏُور هَليو وين،
ڪهڙو پالي پُور هليو وين،
پَنهنجي پوڙهي ماءُ ڇڏي وين،
گهرو اُن وٽ گهاءُ ڇڏي وين.
ڀيڻ ڇڏي وين، ڀاءُ ڇڏي وين،
پيءُ ڇڏي ۽ پاڻ لڏي وين،
ڪهڙي سنگت ساڻ سَڏي وين؟
ڪارونجهر کي ڪوٺ ڏِئين ها،
امراڻي کي عرض ڪَرين ها،
ننگراڻي کي نينڍ ڏئين ها،
سنڌ سڄي کي سينڍ ڏِئين ها،
پاري ننگر پيرَ ڀَري ها،
لاڙ به ليکي جهڙي ناهي،
توکي جي ڪو تنگ ڪري ها،
جهوڪ اُنهيءَ سان جنگ ڪري ها،
سارو شهر مٺيءَ جو توسان،
اُن جا رستا، گليون توسان،
وَڻ وڏا ۽ وَليون توسان،
سور اسان ڀي سليون توسان،
غم کڻي تون گام اچين ها،
صُبحءَ سويلي شام اچين ها،
ڳوٺ ڳراٺي پائي توکي،
ڀاتيءَ وانگر ڀانئي توکي،
آڳيٺيءَ تي آڌيءَ تائين،
ڳالهيون توسان ڳوٺ ڪري ها،
آکاٽيءَ تي اُڀ سڄي جا،
تارا ڪتيون توسان گڏجي،
ٻهراڙيءَ جي ٻارن وانگر،
اِٽي ڏَڪر راند رَمن ها،
تنهنجيءَ جهوليءَ منجهه جهُلن ها،
نم ۾ پينگهه ٻڌي ڪا ٻائي،
توکي لوري لات سُڻائي،
اوٽي تي ڪا عورت ويهي،
تنهنجي لاءِ رُومال ڀري ها،
کارڪ جيئن خيال ڀَري ها،
تنهنجو ماضي حال ڀري ها،
جنهن ۾ جهُونو جنڊ ڏسين ها،
چَونئري منجهان چنڊ ڏِسين ها،
ڳُونڌڻ ڳُڙجي ڳنڍ ڪرين ها،
ڪُريون، ڪوڪڙ، کوکا کائي،
کٻڙ، ڊُوهي کي ڊوهي ڏيئي،
پيلُوءَ جهڙا پيار پسين ها،
راڻاسر تي رات لڙيءَ جو،
ڀوريلي جي باک ڏسي ٿي،
ماٿاريءَ جي پاٿاريءَ تي،
تنهنجا تازا پير پيا هِن،
جن ۾ سارا ٿڪ سُمهاري،
ٽهڪ ٽِڪي پيا، لُڙڪ لڏي ويا،
پويان هڪڙي ياد ڇڏي ويا،
جيڪا بُونَد بَڊي جيءَ وانگر،
ڀُورا نيڻ ڀِڄائي ويندي،
وڻ ئي يار! وَڄائي ويندي.