زماني جي ظرف کان ناواقف نوجوان
کپائي خُواب سڀ کيرا،
ٻَٽي ناسي ٻَٽي نيرا،
ٻَڌا هُئس ٻانهن ۾ جيڪي،
وَٽائي پيرَ کان ماڻِس،
سدائين ساههَ سان ساڻس،
رهيا سي ريشمي ڌاڳا،
جڏهن هُو شهر ۾ آيو،
نئين مان نوڪريءَ سانگي،
صفا ساڌو، سَٻاجهو هو،
زماني جي ظرف توڻي،
سياهه زلفن سندي گهيرن،
گهٽائن کان گهڻو غافل،
نڪو هو نينهَن کان واقف،
مگر حُسناڪ هو اهڙو،
بدن ڀُورو جَوان جوڀن،
بنهه بي باڪ هو اهڙو،
گلي جنهن مان به گُذريو ٿي،
هزارين نيڻ حَسرت مان،
تڪيندا ئي رهيا تنهن کي،
گِهٽيءَ جي موڙ تائين سي،
ويا وِچڙي وِکن ڀيڙا،
مُڙي هُن اوچتو مُرڪي،
ڏِٺو هو ڏانوَ اهڙي سان،
ڇڏائي ٿانوَ ويا هَڙئي،
هٿن مان هانوَ ويا هڙئي،
دريءَ جي سيرَ مان سِرڪي،
ويا ٿي پار پَردن مان،
نشانا ٻن نِگاهُن جا،
اکين ۾ عاشقي اُتري،
دلين جا ديپَ روشن ٿِيا،
مگر هُو وَڏ-گهراڻي جي،
وڏيري راجَ راڻي هُئي،
جتي ڪنهن عشق جي آمد،
گندي ڪنهن گار جهڙي هُئي،
مگر محبت مَها هوندي،
ٻنِهي جي ٻار جهڙي هُئي،
سُهائي رات جي صدقي،
اُهي آشير جي خاطر،
ٻڌي ٻانهون وڃي ويٺا،
مندر ۾ مُورتيءَ اڳيان،
اچناڪ ڪنهن ڪيو فائِر،
قتل ٿِي سا وَني ويئي،
اُنهي الزام ۾ عاشق،
ڪيو ويو قيد ٿاڻي ۾،
گُذاري عمر گهاڻي ۾،
جڏهن هُو جيل مان نڪتو،
سِموري سُونهن غائب هُئي،
اَڇا اڌ سينڌ ۾ آيل،
گِرهوڙي گُهورگها توڀي،
ڏِسڻ کان ڏُور ٿي ويس،
جهڏي جي جاگرافي جيئن،
جواني جهور ٿي ويس،
ڪُلهي تي لاش جوڀن جو،
ڪڏهن بازار ۾ ڀٽڪيو،
ڪڏهن فُٽ پاٿ تي ڦٿڪيو،
ڪڏهن هُو پاڻ کي پائڻ،
وِڃايل واٽ تي وِڄکيو،
اچانڪ رات آڌيءَ جو،
امڙ جي ياد ايندي ئي،
وَريو هو ڳوٺ ڏي واپس،
مگر ماڻِس مَري ويئي،
ٻَري ۾ ئي ٻَري ويئي،
چون ٿا هاڻ سو چريو،
اُهو سگريٽ جو عادي،
چٻاڙي چرس کائي ٿو،
موالين سان مَزارن تي،
ٺري جي هر ٺِڪاڻي تي،
نشي لئه هاڻ ناڻي تي،
کپائي خون ٿو ويٺو،
مَري ويل ياد ماضيءَ جي،
ڪري مدفون ٿو ويٺو.