شهر سارو لڏي ويو آهي
يادگيريون ڇڏي ويو آهي.
پاڻ پوکي گُلاب چاهت جا،
پاڻ ئي پو ٿڏي ويو آهي.
ڏيهه کي جنهن ڏني جواني هُئي،
ڪير اُن جي تڏي ويو آهي؟
هر خوشي پاڻ سان ٻُهاري هُو،
غم مون سان گڏي ويو آهي.
شاعريءَ جا سوين ڄامشورا،
عشق مون ۾ اڏي ويو آهي.
عشق وارن اکين ــ اشارن سان،
شخص هڪڙو سڏي ويو آهي.