هيءَ جيڪا سنڌياڻي آهي، سائي ديسَ ڌڃاڻي آهي.
سائي ديسَ ڌڃاڻي آهي.
اَرٽُ هلائي اُنَ ڪَتي ٿي،
تارن جهڙا تُن ڪتي ٿي،
ڌرتيءَ جي ڄڻ ڌُن ڪتي ٿي،
اهڙي سُگهڙ سِياڻي آهي.
ڇَڄَ ۾ ويٺي اَنُ ڇڙي ٿي،
ماڻهوءَ جو ڄڻ مَنُ ڇڙي ٿي،
واسُ ڇڙي ٿي، وَنُ ڇڙي ٿي،
ڄڻ ڪا رات جي راڻي آهي.
ڀتِ اَڏي ٿي، ڀور ڪري ٿي،
پَيرُون چُونڊي پيٽ ڀَري ٿي،
جنڊ منڊي ڄڻ ڏُک ڏري ٿي،
اُن جي عجب ڪهاڻي آهي.
***