رُت بَسنتي رات گُلن جي
برسي ٿي برسات گُلن جي.
هِن، هُن هر ڪنهن سان هڪجهڙا،
ذات نه ڪائي پات گُلن جي.
ساري رات سُتا ئي ناهن،
باک ڪري ٿي بات گُلن جي.
ٽاريءَ مان ٽُٽڻ کان پو ڀي،
مُور نه ٿيندي مات گُلن جي.
هر شام هِتان ئي گُذري ٿي،
هُن ڀيڙي بارات گُلن جي.
اڄڪلهه ڪنهن جي اوسيئڙي ۾،
ڇاڻين ويٺي ڇاتِ گُلن جي؟
ڄڻ ته پَني تي پوکي آهي،
ڪويءَ ڪائنات گُلن جي.
مور-ڪَلنگيءَ جهڙي مون کي،
ڏنل آهي ڏات گُلن جي.
هر ماڻهوءَ مڱيو مال امر!
توکي ليڪن تات گُلن جي.