محبت مانجهَه ڳائي ٿي
وَڻن سان واندڪائيءَ ۾،
وڃي احوال اوري ٿي،
ڪڏهن ڪَٻري رلي ڪوري،
چپن سان چنگ چوري ٿي،
مُحبت ماڃيو ويٺي،
مِٽيءَ تان ميرُ ماضيءَ جو،
ڏٺائين ڏوڪ تي ڏوري،
پراڻو پيرُ ماضيءَ جو،
مُحبت عشق کي آڍي،
ڪري ٿي شاعري ڪنهن لئه؟
مُحبت ماندڪائي ۾،
لِکي ٿي ڊائري ڪنهن لئه؟
مُحبت ماڻِيا مُرڪي،
وڇوڙا واندڪائيءَ ۾،
مُحبت مَچ ڪچهري تي،
سدائين هٿ سيڪي ٿي،
جواني جهوڪ تي آڻي،
جِهلڻ لئه پاڻ جهيڪي ٿي،
مُحبت مَئه ڪٽورا پي،
سهي ساجن سُڃاڻي ٿي،
مُحبت مرد ماڻهوءَ جا،
سمورا ساز ڄاڻي ٿي،
بَدن جون بيهڪون توڻي،
رڳُن جا راز ڄاڻي ٿي،
ازل جي آرزوءَ جا ڀي،
ڳُجها آواز ڄاڻي ٿي،
مُحبت ڊيگهه - ويڪر ۾،
جسم جي جاگرافي کي،
نظر جي نوڪ سان ماپي،
بَدن جي بالڪُوني مان،
اکين جون عادتون ڳولي،
چپن جون چاٻيون کولي،
حُسن جي ريزڪي هَٽ تي،
کپائي کِل ٿِي ويٺي،
مُحبت ڪانڌ کي ڪنگي،
ڪري هٿ جي ڦڻي ٺاهي،
مُحبت وقت کي ڏي ٿي،
ڳُجهارت ڪا ڳڻي ٺاهي،
مُحبت گهاٽ تي گهُمندي،
وڳي ۽ ويس کان وانجهيل،
وَڻن کي وِلهَه سان ڌوئي،
رُتن کي رت سان ريٽي،
پکين جا پير ڊاهي ٿي،
مُحبت مُرڪ جي سُٽ سان،
ڪَتي رنگين ڪشميرو،
اُڻي ٿي عاشقي اُوني،
سِبي ٿي شال ياراڻي،
اکين تي آڱريون ڏيئي،
رمي ٿي راند ٻاراڻي،
مُحبت ماڪ جا موتي،
ڪري ڪنٺمال پائي ٿي،
مُحبت دير سان ماني،
پَچائي مار کائي ٿي،
مُحبت جي هٿان مُحبت،
هميشه هار کائي ٿي،
مُحبت ڳوٺ سان ڳالهيون،
ڳرهي ڳل تي رکي هٿڙو،
مُحبت مِرچ چُونڊيندي،
گهڙولي گُنگنائي ٿي،
سَڏائي سُنگ ۾ صُوفي،
مُحبت مانجهه ڳائي ٿي،
مُحبت ڪالهه لوڙهي تان،
لِڪي لاري ڏِٺي بيٺي،
ڪُراڙي ڪانڌ ڪاوڙ مان،
سندس ’’ساري‘‘ ڏِٺي بيٺي،
مُحبت خواب سان کيٽا،
ڪري ٿي ننڊ نيريءَ ۾،
پُراڻي يار پيريءَ ۾،
بَدن جي بانسري ڇيڙي،
سُڻائي کيس سرگوشي،
مُحبت چاهه جا چانگا،
وڃي واري وري آئي،
چون ٿا؛ چارئي مُندون،
کِلي کاري ويئي آئي!،
مُحبت حق بخشايل،
ڀڃي سڀ بند دروازا،
ڀڄي وئي ڀيل سان ڀيڙي،
ٻنهي کي ٻانهَن جي ٻيڙي،
ڇڪي وَئي ڇاڇري تائين،
مُحبت واندڪائيءَ ۾،
گهراڻو گهر ڇڏي نڪتي،
گِرهوڙيءَ گُهور هڪڙيءَ سان،
سڄو پاڙو سڏي نڪتي،
مُحبت عشق جي اُس ۾،
سُڪائي سار ٿي پيئي،
مُحبت گهڻگهُرا، گهرا،
گُهرائي يار ٿي پيئي،
مُحبت مَست قلندر کان،
مڱي محبوب ميرو ٿي،
ڀٽائي گهوٽ تان ڀُلجي،
ڀڃي ساڪين ڀيرو ٿي،
مُحبت ڳُجهه ڳالهاڻي،
ڳچيءَ مان ڳهه، ڳٽا لاهي،
مُحبت رات ماضيءَ سان،
سُتي سارا لٽا لاهي.