رات، رات کي چوڻو پَوندو
ڏينهُن، ڏينهُن کي مَڃڻو پَوندو.
ڀلَ ته ڪري ڪو ڪاوڙ سائين!
سَچُ ته مُنهن تي سَٽڻو پَوندو.
هيءُ ته تؤڙيءَ جو تؤ آهي،
آويءَ ۾ ڀي پَچڻو پَوندو.
دڳَ ۾ ڏات ڏِيئن کي ٻاري،
ساٿ سڄي کي هلڻو پوندو.
پاڻهي ماڳ نه مِلندو پيارا!
ڪُجهه ته اُنهي لئه ڪرڻو پوندو.
آزاديءَ جو پنڌ ڏُکيو آ،
پوءِ به اُن تي رَمڻو پَوندو.
ڏاڍ اڳيان سِرُ ٽيڪڻ بدران،
ڳاٽ اُچي سان جيئڻو پَوندو.
رَسمن جون اورانگهي راهُون،
نيٺ پرينءَ کي پَسڻو پوندو.
سنڌ جي سينڌ سَنوارڻ خاطر،
رت جو ريجُ به ڏيڻو پَوندو.
امر! ڀلي ڪنهن ٽِياسَ تي ٽنگجي،
سَچُ سچَو ٿي لِکڻو پَوندو.