تون وٽ ڇا او اينڪر آهي؟
مُنهنجي پوتيءَ ۽ پڳ مٿان،
گربي کُنهبي ۽ گج مٿان،
اجرڪ تان، لوئيءَ لڄ مٿان،
هيءَ جا تنهنجي چٿر آهي،
مون لئه ڄڻ ڪو پٿر آهي،
تون جو پاڻ پڏائين ويٺو،
ببَر شيرُ سڏائين ويٺو،
پر تو پنهنجي پُٺ ڏِٺي آ؟
تو وٽ تنهنجو پنهنجي ڇا هي؟
پيرن هيٺ زمين پَرائي،
عرش پرائو، فرش پرائو،
ڪا به ڪهاڻي تنهنجي ڪانهي،
ديس ڌڃاڻي تنهنجي ڪانهي،
مون وٽ نُوري نوڙت واري،
تو وٽ ڪو به تماچي ڪونهي،
ڄام ندو يا سامي ڪونهي،
مون وٽ شاهه ڀٽائي آهي،
وڻ، وڻ جنهن جي وائي آهي،
مون وٽ جکرو جس کرو آ،
تو وٽ ڪو به قلندر ڪونهي،
نادر شاهه سڪندر هوندو،
پر ڪا ڍنڍ ڪراڙ نه آهي،
جنهن جي نيري پاڻيءَ ۾ ڪو،
نيل-ڪنول جو گُل اڇائي،
تو وٽ ڪو به منهوڙو ڪونهي،
جنهن تي ڪائي ٻيڙي بيهي،
ڀُونءَ سڄي اُن ڀيڙي بيهي،
تو وٽ ڪا به ڪلاچي ڪونهي،
وَڏِڦ، لونگ، الاچي ڪونهي،
مون وٽ مينديءَ کيٽ کڙن ٿا،
چنڊ کڙي ٿو چيٽ کِڙن ٿا،
تو وٽ ٻني ٻارو ڪونهي،
ڳوٺ گهِٽي ۽ چارو ڪونهي،
مون وٽ سنڌو درياهه آهي،
جنهن جي لهرن منجهه لُڙهي ٿي،
چانڊوڪي ڪا چانديءَ جهڙي،
جنهن جي جَر تي ڏيئا موهڻ،
ڪيئي ناريون اينديون آهن،
مون وٽ ونگو پتڻ آهي،
اُن جو اُتر – ڏکڻ آهي،
ڄڻ ڪنهن هٿ جو ڪنگڻ آهي،
تو وٽ ڪو ئي ڪاڇو ڪونهي،
’’سنڌ پرينءَ جو پاڇو‘‘ ڪونهي،
مون وٽ ڳوٺ ڳڙهي جو آهي،
اُن ۾ هڪ تاريخ سُتل آ،
هڪڙو پُورو دؤر دفن آ،
مون وٽ گهوٽ بلاول ڀرسان،
هُو جي جُهونو جوڳي آهي،
جيون ڀر جنهن قيد ڪٽيو هو،
ڌن تي مُور نه ديس مٽيو هو،
مون وٽ شاهه عِنايت آهي،
جنهن جي هيءَ روايت آهي،
”جيڪو کيڙي سو ئي کائي“
مون وٽ دودي جهڙو جوڌو،
جنهن وٽ ڀاڳو ڀان رهيو ٿي،
عزت رهي ٿي، مان رهيو ٿي،
ڄڻ ته سنڌوءَ جو شان رهيو ٿي،
تو وٽ ڪوٽ وِڳهَه جو ڪونهي،
مون وٽ رُوپا ماڙي آهي،
اُن تي اُڏندي آڙي آهي،
ڄڻ ڪا وينگس لاڙي آهي،
تو وٽ ٻاگهُل ٻائي ڪونهي،
مون وٽ پورب ڄائي آهي،
تو وٽ ڇا هرجائي آهي؟
مون وٽ شهر ٺٽي جو آهي،
اُن ۾ ماٺي مڪلي آهي،
تو وٽ ڪيٽي بندر ڪونهي،
لاڙ نڪي لسٻيلو آهي،
مون وٽ شاهه بندر تي بيٺل،
هڪڙو جُهور بتيلو آهي،
جنهن تي ٻار ملاحُن جا ڪي،
روز جهليندا جهينگا آهن،
پاڻيءَ تي ڄڻ پينگها آهن،
منڇر، ڪينجهر ماڃر مون وٽ،
شاهه لڪي ۽ صدر مون وٽ،
صحرا، پهاڙ سمندر مون وٽ،
تو وٽ ڪو المنظر ڪونهي،
ساڌ-ٻيلو ۽ سکر ڪونهي،
مون وٽ پاري ننگر پنهنجو،
گوڙيءَ ڏهرا مندر پنهنجو،
تو وٽ ديبل بندر ڪونهي،
مون وٽ راجا ڏاهر آهي،
جيڪو سنڌ جو ساحر آهي،
مون وٽ هُوشوءَ هٿين خالي،
’’مَر ويسون پر سنڌ نه ڏيسون‘‘
جي نعري ساڻ نڀائيندي،
سون – مياڻي خُوب ملهائي،
مون وٽ سُهڻي ساهِڙ خاطر،
روز گهڙي سان گهيڙ لنگهي ٿي،
سَسُئي ڏِنگا ڏُونگر ڏوري،
پير پٿون ڪيا پُنهون ڪارڻ،
مون وٽ مومل مردن جهڙا،
ويس ڪري ڀي ريجهايو ٿي،
راڻي پنهنجي ريساڙي کي،
مون وٽ ڀينر بختاوَر هُئي،
جبُر سان هُئي جنگ اُنهيءَ جي،
مون وٽ مارئي مُحب وطن،
سون مٿي جنهن سيڻَ نه مٽيا،
مون وٽ صُوفي منش سمورا،
پنهنجي ۾ ئي پورا، سُورا،
دل ڌُتارڻ وارا تنهنجيءَ،
تيريءَ ميريءَ مان ڇا ڄاڻن؟
هيرا، ڦيريءَ مان ڇا ڄاڻن؟
مون وٽ مِنظر مينهُن وُٺي جو،
باک ڦُٽي جو، ڏينهن ڏِٺي جو،
هُوءَ جا کڻيو هيل اَچي ٿي،
ڄڻ ڪا ڊُڪندي ڊيل اچي ٿي،
مون وٽ ڳيرا ڳٽ، ڳِٽ ڪن ۽،
”مور پَپهيا ميٺا ٻولَن،
ڪوئل شور مچائي مون وٽ“
تو وٽ قيد ڪبو تر سارا،
مون وٽ تترن تيز اُڏارون،
سينڍنُ ۾ ڀي سڄڻ سنڀارون،
مون وٽ مست هوائن ۾ ٿا،
هرڻ هٺيلا ڊوڙون پائن،
تو وٽ ڪُونج به قيدي آهي،
۽ هر گُونج به قيدي آهي،
مون وٽ ڪوري ڪاتاري هِن،
جيڪي جوڙ ڳنڍيندا آهن،
ڄڻ ڪي موڙ ڳنڍيندا آهن،
مون وٽ موئن دَڙو آهي،
ڳاٽ اُچي سان کڙو آهي،
تو وٽ ڪوئي ڀڙو ڪونهي،
تنهنجي ڪا تاريخ ٻُڌائي؟
تو وٽ ڪا تهذيب به ڪونهي،
تنهنجو ڪهڙو ڪلچر آهي،
تو وٽ ڇا او اينڪر آهي؟؟