چؤ راس ايندي ڪيئن؟
برکا جي نخريلي نار،
تُنهنجي سُونهن سوڀيا جيئن،
صُبح ساجهر سان،
جُهڙ، جُهڙالا ويسَ ڍڪي،
نيري اُڀ جي آڳُر تي،
ريشمي هوا جي سنگم تي،
رقص سُريلو ڪري ٿي پئي،
کِلي ٽِڙي، ۽ ٽِلي ٿي پئي،
سُرمئي سانورا بادلڙا،
تُنهنجي ٽنڊيلي ٽور جيان،
نچندڙ نيلي مور جيان،
هوا جي نازڪ هندوري ۾،
اولهه کان اوڀر ڏِس ڏي پيا،
رمندا وڃن ٿا،
اُڏندا وڃن ٿا،
واهُوندي واءُ جي ڌُوڻ سان،
گهنگهور گهٽا جي لامن مان،
بُوند ڀليري ڇڻي ٿي پئي،
روح اُڃي کي وڻي ٿي پئي،
سَرءُ رُت جي ڇاڻيل پتن تي،
اڪن جي نيرين ڦُلڙين تي،
چپڙا پنهنجا رکي ٿي پئي،
نيل گگن جي چادر مٿي،
رنگرتي هُوءَ انڊلٺ ريکا،
تُنهنجي موهڻي مُرڪ جيان،
روپ سروپ پکيڙي ٿي پئي،
بانوري نار جي نِگاهُن تي،
وڄ ٿي ڪائي وراڪا ڏي،
وڻ جي لام مٿي ويٺل،
دُکي ڪويل ڪُوڪي ٿي پئي،
ڀٽ تي ڊيل لئه مور اڪليڙو،
ٽهوڪي ٿو پيو،
دُور آڪاس ۾ ڪُونج اڪيلي،
ڪُڻڪي ٿي پئي،
ڏُور هو تڙ تي،
چوڙيلين جا چهچٽا،
مال جون ٽليون،
سينڍ جا سُريلا هُو آواز،
ڳُر لائي اڄ ڳائين ٿا پيا،
مگر ساڳئي سمي او سکي!
منزل جي ڳولا ۾ ڀٽڪيل،
اجنبي ڪنهن مُسافر جي،
دل جي اُداس ٿر مٿي،
اوسيئڙي جي رُت آرهڙ،
وڇوڙي جا اُٿندڙ واچُوڙا،
اُڏري پيا اکيون لُٽين،
اُڪير جي لُڪ جي ڄَر،
جيءَ ۾ جهوريءَ جا جهولا،
اُڻ، تُڻ آ ترويلا،
ٽانڊن جي ڪِرِ تي،
ڪنهن جي ناڪام حسرتن جون،
ارٿيون ٿيون جلن، احساس پڄرن ٿا،
چؤ! راس ايندي ڪيئن؟
تو سوا مون کي مٺي!
نئين موسم ڀي ڄَڻ ته؛
ڪو ماتمي ڏيک ٿي ڀاسي،
۽ لِکي جو ليک ٿي ڀاسي.