پنڪيءَ جي پيِءَ کي چئجان!!
اُڏندي ڍَنڍ تي آڙي،
پنڊيءَ جي تو بچيءَ تاڙي،
لڳي گولي گهٽائن کي،
اُتر جي ڄڻ هوائن کي،
چيو ٿي چاندنيءَ روئي،
امن ۽ آجپي جا جي،
ڏِٺا هِن ڏيهه ها سپنا،
وِيا ٿي واٽ تان اغوا،
پرهه جي پيار جا پنڇي،
اُڏاڻا ڏار تان ڀڙڪي،
پئي ڄڻ آسمان مان هُئي،
اچانڪ وِڄُ ڪا ڪڙڪي،
جَهپي ويو باز ڪا جهرڪي،
مري ويا مور موهر جا،
هِنئيان هرڻن سندا ڦاٽا،
ڪري پيا ڏارَ ڪونڀٽ جا،
ٽُٽي زيتون جا ٽاري،
وئي اُن باغ کان وڇڙي،
جتي جهُولي هُئي بي.بي،
اُنهي وَڻ جُهور پوڙهي ڀي،
ڪئي اڄ خودڪشي آهي،
رهيو هيرڻ نڪي هُرٻو،
وئي مُرجهائجي ميندي،
سُڪا سُورجَ مُکي سڀئي،
وڃايو واسُ مَروي ڀي،
جُهريون جهمپير جون کجيون،
سَرينهَن ڦُولار ڀي سُڏڪي،
رُنا اُن رات روهيڙا،
ڀٽن ڀيٽا ڏني ڀُڻڪي،
سُڻي هُن جي شهادت جو،
هٿن ۾ ٿانوَ پي ٿڙڪيا،
بدن ۾ باهه جئين ڀڙڪيا،
سوين شُعلا بغاوت جا،
متي مهراڻ ۾ هلچل،
ٽُٽا آڪاس مان ٽيڙو،
گهڙيءَ ۾ سنڌ ٿي گيڙو،
ڌُٻي هُئي ديس جي ڌرتي،
لُڏي هُئي لاڙڪاڻي جي،
قبر هڪڙي قديمي ۽،
ڀُٽو تڙپي اُٿي ويٺو،
ڏٺائين ڏيهه جون سڀئي،
هُيون ماٺيون مَزارون پر،
سمورا لاش پي لُڇيا،
الئه ڇو ڪيئن ٿي ڪُڇيا،
مُٺي ماٺي هُئي مڪلي،
ڪُراڙي ڍنڍ ڪينجهر جي،
تماچي تڙ مٿي تڙپيو،
عنايت جهوڪ ۾ جَليو،
نِدي هُن ڄامَ ٿي نهاريو،
سنڌوءَ جي ٻي ڪناري ڏي،
جتي جُهونو پيو جاڳي،
بلاول گهوٽ گهاڻي مان،
ڪئي للڪار قاتُل کي،
لٿو سج لاڙ تي ريٽو،
ٻُڏي رت ۾ ويو ڪاڇو،
ڪِري پيو ڪوهه ڪارونجهر،
رُنو ٿي روپلو ڪولهي،
ڀڃي چُوڙا بديڻي جي،
ڇني هر ڇوڪريءَ ڇڏيا،
ٽِڪون ۽ ٽؤنر ڪنجريءَ جا،
سُمهاري ٻار نيرانا،
ڪري دانگي ڇڏي اُونڌي،
مُٺيءَ هر ماءُ ئي هُوندي،
بڻي نُصرت جيان بيواهه،
ڏُهاڳڻ ڏيههَ جي ڌرتي،
سنڌوءَ جي سينڌ ڀي اُجڙي،
پُراڻي پڳ ٿِي پُرزا،
سڙي سُورج جيان اجرڪ،
اُجهامي چنڊ ويو اُڀ تان،
ستارا رات جا ڇاڻي،
ڪٿا هيءَ ڪير ٿو ڄاڻي؟
ڀلا هُن ڪربلا کان اڳ،
وطن کي ويس ڇو آهي؟
مِٺا! هِي ماتمي ڪارو،
حُسيني قافلي وانگي،
حياتيءَ تان به هٿ ڌوئي،
ويا سڀ وار جي جيڪي،
مِٽيءَ لئه مارجي جيڪي،
اباڻا شهر اُنهن جا،
اڙي او لاڙڪاڻا تون!
پنڪيءَ جي پيءَ کي چئجان،
سُتي آ ننڊ گهريءَ ۾،
اوهان جي گود ۾ جيڪا،
اسان اُن سنڌ راڻيءَ جي،
کٿوريءَ خون مان ٻوڙي،
ٻئي هٿڙا، مَلي مُک تي،
کنئي آ ساک سنڌڙيءَ جي،
ڀٽائي گهوٽ سان ڀيڙي،
’’پڄاڻان اي پرين! تنهنجي،
ڏجن ڀنڀور کي باهيون‘‘
تِهان پو تند توبن سان،
هٿين خالي وڙهي واهه جو،
رَتين پيرين رڙهي واهه جو،
اُنهي منظر سندي هڪڙي،
ڏٺي جنهن جهلڪ جذباتي،
وٺي تِن کي وَئي ڏڪڻي،
لِڪي ويا لوڪ جي ڊپ کان،
سمورا شينهن سَرڪاري.