مون ۾ پاڻ اُتاري آئينءَِ
هڪڙي لهر اُٿاري آئينءَ.
ڀاڪُر، بوسو خرچي ڏيئي،
دل جو درد ڌُتاري آئينءَ.
ايئن لڳي ٿو انڊلٺ کان تون،
سڀئي رنگ اُڌاري آئينءَ.
پوءِ پَٽيءَ جي پارت ڪهڙي؟
الف لام اُچاري آئينءَ.
ڪالهه ڪنڌيءَ تان وڻجاري کي،
ڪيڏو ڏور اُڪاري آئينءَ.
جيون- ڪيٽيءَ مان جوڀن جا،
تِتر تيز اُڏاري آئينءَ.
مُنهنجي گهُور انڌيري گهر کي،
آئين نيٺ اُجاري آئينءَ.
ڳوٺ اڃان سو ڳهريل آهي،
جنهن ۾ رات گُذاري آئينءَ.
نرم نِگاهُن جي بستر تي،
سارو شهر سُمهاري آئينءَ.
***