شاعري

صحرا مون ۾ ساھہ کڻي ٿو

’’صحرا مون ۾ ساهه کڻي ٿو‘‘ جديد سنڌي شاعريءَ جي رنگن جي عڪاسي ڪندڙ اهڙو مجموعو آهي، جنهن جي فڪر تي ڪنهن جي ڇاپ ناهي بلڪه امر ساهڙ جي ٻوليءَ جي ٻه رنگي ڍنگ سبب منفرد اسلوب طور ڏسجي ٿو. هُو گهٽ لکيو پر سٺو لکيو جي پيروي ڪندڙ شاعر آهي، جنهن جي هر هڪ تخليقَ پنهنجي جوهر ۾ سگهاري ۽ وڻندڙ آهي.
  • 4.5/5.0
  • 5489
  • 1082
  • آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
  • امر ساھڙ
  • ڇاپو پھريون
Title Cover of book صحرا مون ۾ ساھہ کڻي ٿو

وڻ سڀئي وانڍا ٿِي ويا آهن

کٻڙن جي خصي ٿيڻ کانپوءِ،
ڄمونءَ جي ڄمار ننڍي هُئڻ ڪري،
ڄارين ٿوهرن سان هم – بستري ڪئي آهي،
نازبُوءَ جي نا بالغ هُئڻ ڪري،
موراڙيون اڪن سان اُڌري ويون آهن،
ڪُونڀٽن کي ڪانگهارين ديويَن سان،
اعتراض جوڳيءَ حالت ۾ ڏِٺو ويو آهي،
روهيڙا رَنول ٿيڻ ڪري،
هيل وري اڱارجِي ويا آهن،
ڪانڊيري ڪيلي جي وڻ سان،
ناجائز تعلقات قائم ڪيا آهن،
گُگُرال جو وڻ وِڌوا وانگر،
اڃان تائين عِدت ۾ ويٺل آهي،
۽ ڪيميڪل لڳ ڪُهاڙيون،
کيس ڪاري ڪري مارَڻ لاءِ،
مُهم تي تي نڪتل آهن،
زيتون سَندي ذات کان ٻاهر،
شاديءَ جو سوچي به نٿا سگهن،
بادام بَدي کانسوا سڱ ڪو نه ڏين،
وؤنڻن کي واڱڻائي ٿيڻ کان اڳ ۾،
واهُوندي واءُ سان حق بخشايو ويو آهي،
تُلسيءَ تماشو ٿيڻ بدران،
نارنگيءَ جي نٿ لهرائي آهي،
بانسَ جي وڻ بانسريءَ ۾،
پناهه ڳولي ورتي آهي،
ڏاڙهُونءَ کي ڏُهاڳ ڏيڻ لاءِ،
آلو بُخارن اَکر ڪرايا آهن،
انب ٽي ڀيرا ٽُنبڻ کانپوءِ،
ماحولياتي آلودگيءَ تي الزام هنيا آهن،
ساٺيڪو سالن جي سِرنگهوءَ،
سِيڻِ کي سُريت بڻايو آهي،
ٻانورين ٻُوهن سان ٻکجڻ کانپوءِ،
ناجائز نِمورين کي جنم ڏِنو آهي،
گيد وڙي گهران ڀڳل ڇوڪريءَ جيئن،
تُوتَ جي وڻ سان پيار جو پَرڻو ڪيو آهي،
چندن جي وڻ کي چرمڪيءَ سان،
رنگ رليون ملهائيندي ڏِٺو ويو آهي،
ليمي لَيَن سان لائون لڌيون آهن،
انگور ايڊز جي مرض ۾ مُبتلا ٿي ويا آهن،
شهتوت جو وڻ شهوَتي هُئڻ ڪري،
مينديءَ سان هَني مُون ملهائِڻ ويو آهي،
ڪِرڙ جي ڪٽپڻي ڪرڻ کانپوءِ،
ڪنڊيءَ ڪَسا ڪيرائي ڇڏيا آهن،
پَپيتو اُبڪي جي ڪري اگهو ٿِي پيو آهي،
صندل جو وڻ صَنوبر سان سُتل آهي،
ڦوڳ جي وڻ نَس بَندي ڪرائي،
نسل جي پاڙ تي رَنبو رکي ڇڏيو آهي،
ديال جا پڙتال سان پير ڏِٺا ويا آهن،
چَڪُونءَ جي چنبيليءَ سان ياري،
مَٿو، مٿي تي لڳل آهي،
پانَ جو وڻ پپر کي ڀَڄائي ويو آهي،
کِپَن کان خلع مِلڻ کانپوءِ،
مُرٽون پاڻ مُرادو جلاوطن ٿي ويون آهن،
املتاس جون اکيون اُٿي پيون آهن،
ڳاڱيال هيرڻ تي هيجار ٿي پئي آهي،
ٻير کي ٻٻر مان ٻوڪجڻ لاءِ،
سياري جي سخت ضرورت آهي،
نِمن جي نامَردي کانپوءِ،
کجين خودڪشي ڪري ڇڏي آهي،
تِمر جي وڻ طُهر ڪرائي ڇڏي آهي،
۽ وڻ سڀئي وانڍا ٿي ويا آهن.