عشق منهنجو امام آهي
هٿرادو طريقي سان نه تڳايو مون کي،
هِي وينٽي ليٽر وڃي وڏيرن کي لڳايو،
جيڪي جيئري ئي مري چُڪا آهن،
آئون اُڌارن ساهُن جو عادي ناهيان،
مُنهنجي ڦڦڙن ۾ ڦوڪي هوا نه ڀريو،
مون کي عارضي عُمر جي عطا نه گهُرجي،
مون کي مزي سان مرڻ کان نه روڪيو،
مان مڪان ۽ زمان کان ماورا آهيان،
مان منصوري مَسلڪ سان منسوب ماڻهو،
عشق منهنجو امام آهي،
جنهن جو سڀئي سُنتون مون ادا ڪيون آهن،
مان گُستاخ نگاهُن جي ڪافر ادائن جو مُنڪر ڪئين ٿيان؟
مون صنم ڪدي ۾ ڪيئي نمازون قضا ڪيون آهن،
مان ساقي جي سخاوت جو گرويدهه هان،
مان مئي خاني جي تعظيم و تڪريم ڄاڻان،
مان محبت جا سڀئي مَسيحا سُڃاڻا،
ها مگر هاڻ ٿڪجي پيو آهيان،
زندگيءَ جي زندان ۾،
بي چين ۽ بي قرار آهيان،
اُنڪري آزاد فضا ۾ اُڏرڻ ٿو چاهيان،
مان موت سان مُرڪي ملڻ ٿو چاهيان،
مگر منهنجي آخري خواهش آهي ته؛
مُنهنجي آڏو مئي جو پيالو رکو،
لڳ ۾ لطيف جو رسالو رکو،
حُسناڪي جو ڪو ته حوالو رکو،
مان موت سان گڏ مئي پيئڻ ٿو گُهران،
اُن کانپوءِ اوهان جي مرضي،
جيڪا وڻي سا فتوا جاري ڪريو،
مون کي هر سزا منظور آهي،
ڇاڪاڻ جو؛
مون سنڌ لاءِ جيڪي سفر ڪيا آهن،
يا ڪُفر ڪيا آهن،
اُهي سڀئي مون کي ’’اِنــدرا‘‘ جيئن عزيز آهن،
(عبدالواحد آريسر جي اسپتال داخل ٿيڻ وقت لکيل نظم)