بدنما داغ
پٿريلي پڌر تي،
ڇيڪ سائي ڇٻر تي،
هُوءَ جا بُٺي آهي.
رَک جي مُٺي آهي،
اُتي آمر سُتو آهي،
جو شڪاري ڪُتو آهي،
جنهن بُش جي بڇ تي،
تاريخ جي اڇ تي،
گِڦ ڳاڙي هُئي،
سنڌ ڏاڙهي هُئي،
جو ڇتو ٿي پيو هو،
لوڪ سان اتو تي هُيو،
تنهن تاريخ جي ماس ۾،
اُميد ۾ ۽ آس ۾،
نيش کوڙيا هُيا،
رت ۾ ٻوڙيا هُيا،
اُنهي جا اُهڃاڻ اڃان هِن،
روح رتوڇاڻ اڃان هِن،
چچريل هر چيخ ۾،
انساني تاريخ ۾،
ڪنهن بدنما داغ جيئن.