چئو سِٽا
دل جو درد درهوڳو ناهي.
هيلوڪو هي هيج چوي ٿو،
پنهنجو پيار پروڪو ناهي.
غم خوشيءَ کان گهڻا دوستو!
هام ڪهڙي هڻان دوستو!
ڪيستائين ڀلا ڪلا جون،
ڳالهيون مان ڳڻان دوستو!
وقت لڳي ٿو واگها بارڊر،
جتڙي روز جُدايون آهن.
عرش مٿي تون تنها هوندين،
هيٺ ته کوڙ خُدايون آهن.
وينگس ڪارا وار اُڏائي ويٺي،
ڄڻ ته هوا ۾ ڄار اُڏائي ويٺي،
کلندي، کلندي اک جي کانڀاڻيءَ سان،
جوڀن وڻ تان جهار اُڏائي ويٺي.
¬¬
پکين سان ڪچهري ڪري ٿي هوا،
ڪچا ڪن اُنهن جا ڀري ٿي هوا.
وڻن تي وڇائي رلي رات جي،
ڊِگهي ننڊ گهري ڪري ٿي هوا.
ڪو نه پڙهيو ڪنهن جوانيءَ جو ڪتاب،
زنگجي ويو زندگانيءَ جو ڪتاب.
عشق جي اسڪول جو آهي نصاب،
حُسن! تنهنجي حُڪمراني جو ڪتاب.
دلبر کان دور ٿيو هُوندين،
بي چين ضرور ٿيو هُوندين.
مگر وڇوڙي کانپوءِ مِٺا!
ايڏو ڀرپُور ٿيو هُوندين.
ايئن نه ٿيئَي جو اُداس ٿي وڃين،
۽ لُڙڪن جو لباس ٿِي وڃين.
ايئن نه ٿيئَي جو عشق بازي مان ئي،
نااُميد ۽ نِراس ٿي وڃين.
جنهن وقت هوا جي جُهوٽي سان،
ٿو نِم جي وڻ مان ٻُور ڇڻي.
تنهن وقت اچانڪ منهنجي من مان،
ٿو پيارا تنهنجو پُور ڇڻي.
چيائين: ڏي خبر ڏيهه تنهنجي جي،
چيم: دلرُبا ۽ دلنشين آهي.
چيائين: منجهس ماڻهپو به ملي ٿو،
چيم: امن ۽ انسانيت جو امين آهي.