هليو وين وَرتَ کي ويڙهي
ٻُڌاءِ ٻانَهن تُنهنجيءَ کان،
پرين! ايڏو پَري آئون،
دڳين ديدُون ڌري آئون،
اُڏايان ڪانگ مان ڪيسين؟
سڄڻ جي سانگ مان ڪيسين؟
ڇڄي هِتڙي جيئان آئون،
اڪيلي ٿي پيئان آئون،
تنهائي کي تِڪُون ڏيئي،
نِگاهُن جون نِڪُون ڏيئي،
اُڃايل جسَم کي آڇي،
مِٺا! هر ياد ماضيءَ جي،
اچان ٿي کُوههَ تي کڻيو،
مگر تون مُندَ کان اڳ ۾،
هَليو وين وَرتَ کي ويڙهي،
هُيان هڪڙي ڄڻي آئون،
ڳهيلي ڳوٺ جي تڙ تي،
تسي تي تو بنا پاڻي،
مِلي ٿو هاڻ مُشڪل سان،
گهڙي ۾ لَپ گاري جي،
اچان جيڪا ڀَري آئون،
اُجهامي اُڃ ڪيئن اُن مان؟
اَڪُوڙي ۽ عَجوڙيءَ جي،
ٻنهي کي رَٻ ٻاجهَر جي،
ڏِيان پٽڙي رڌي آئون،
مگر معصُوم مَروان کي،
ڪَرايان ماٺ سو ڇا تي؟
ڪُني ۾ ڪوپ پاڻيءَ جو،
وجهي جُهڳيو ولوڙيان ٿي،
ڪَجي ڇا قحط ڪاري ۾،
نڪو آ ڏُڌ ڏاچيءَ ۾،
پَٺُوڙيءَ پُونَهن پنهنجيءَ ۾،
صفا هڪڙي سُتي ڪونهي،
وَرههَ ٿيا کيس وَهڪيءَ کي،
ٿڻن ۾ ٿڃ ڪانهي ڪا،
سُڪي ويئي سَندم ڇاتي،
اَڌُوتي سينڌ ۾ آيل!
وجهان ڪيئن وَرَ بنا آئون،
تري ڪا تيل کاري جي،
وڏا واسينگ ويڙهڻ لئه،
ڌُئان ڪيئن دلرُبا آئون،
پُسايل پاٽ ۾ جيڪو،
مٿي جو ميٽ پيو آهي،
لڳي ٿو ريٽ پيو آهي،
انهي ۾ ڪنهن سِڪي جهڙي،
سَنديئي سار ڳولڻ لئه،
اکين جي پَرڻ سان پيئي،
دڳن جي ڌوڙ ڇاڻيان ٿي،
سڄو ڏينهن سيم مان ڀٽڪي،
وَروڙي خواب آڻيان ٿي،
گهڙي هڪڙي گهرين ليٽي،
اکين مان اُونگهه کي لوڌي،
اُٿان ٿي روز آڌيءَ جو،
مَنڊي هُن جنڊ جهُوني کي،
پيهان ٿي پُور جوڀن جا،
سوين ناسُور جوڀن جا،
ڇَڙيان ٿي ڇَڄ ۾ آئون،
ڪَڙيان ٿي گج ۾ آئون،
ٽِڪُن وانگي اُهي ٽاڻا،
اُهي مُرڪون، اُهي ماڻا،
جڏهن ڀي جڳمڳائن ٿا،
تڏهن سَچ پچ سڄڻ سائين!
صفا ڪنهن شرم ٻُوٽيءَ جيئن،
وڃان ٿي ويڙهجي آئون،
سنڀاري ساٿ تنهنجي کي،
رُڳو ويٺي رُئان آئون،
ڳچيءَ ۾ ڪنهن ڳَهي وانگر،
ڪَرائي ڪانڌ جي ڪونهي،
ٻنهي ٻانهين بنا ٻوکي،
جَواني ڪنهن ڏُهاڳڻ جيئن،
وڍي ٿي ويڻ سان مون کي،
سُتي تو سيڻ سان مون کي،
الائي ڪي زمانا ٿيا!
بُکي هِن پيٽ جي خاطر،
مڃان ٿي کوڙ هِن تو وٽ،
سوين ڪارڻ جُدائيءَ جا،
مگر توکان سواءِ ساجن!
اچي ڪيئن ننڊ نيڻن کي،
وڇوڙي ويل ويڻن کي،
وِهاڻي جيئن وَرائي مان،
رکان ٿي ڪنڌ جي هيٺيان،
سَنجهي مان جي سُمهان آئون،
سڄي پو رات سپنن ۾،
گڏِي توسان گهُمان آئون،
خُدا جو سُنهن کڻي توکي،
چَوان ٿي او ڌڻي! توکي،
نٿي هيڪل سُهان آئون،
هُجون ها ڪاش! جي ڀيڙا،
سَجايان سينڌ مان پنهنجي،
چندُن سان واسيان چوٽي،
پچائي هٿ پنهنجي سان،
ڏيان ها ڪانڌ کي روٽي،
وڃي جي وَرَ سَندءِ ڦاٽي،
پُراڻيِءَ پڳ جي اوٽي،
سِبان ها ساههَ – ڌاڳي سان،
سمورا ڦاٽ دُوريءَ جا،
لِڦُون، ڇالا مَزوريءَ جا،
هُجن تنهنجي هٿن تي جي،
چَپن سان چُونڊيان آئون،
ڦُٽين جيئن ڦٽ جيون جا،
وِجهي ڏاٽو لُڻان آئون،
اکين ۾ ٿي اُڻان آئون،
سوين سينگار جا سپنا،
وِيا وسڪار جا سپنا،
وطن کان دُور ٿي دلبر!
حياتيءَ – روڊ تي ڪڪرا،
ڪُٽيندي ڪرم پنهنجي جا،
ڏسي اُن ڏيههَ جو راجا،
وري تاريخ وَرجائي،
پُراڻي ريت پاريندي،
وجهي ها پابندي پان تي،
پُڇي جي پاڻ کان رشتو،
سَڏايان ڀيڻ مان تُنهنجي،
ڀٽي ٿانوَرُ ٿئين ها تون،
(ڀٽي ٿانور هاڪڙي جي ساڄي ڪپ تي فضل ڀنڀري ويجهو رهندڙ هڪ اهڙو ڪردار، جيڪو ڏيهه ۾ ڏُڪار سبب زال سميت لڏي ڪنهن ٻي مُلڪ ۾ ويو. جتي جو اِهو قانون هو ته ڪي به زال مڙس گڏ رهي مزوري ڪري نٿا سگهن، ان مجبوريءَ سبب ٿانور پاڻ کي گونگو ظاهر ڪيو ۽ زال کي سمجهايائين ته هُوءَ ماڻهن کي ٻڌاءِ ته اسين پاڻ ۾ ڀاءُ ڀيڻ آهيون، اُن کانپوءِ کين گڏ رهڻ ۽ پورهيو ڪرڻ جي اجازت ملي ۽ اهڙي طرح هڪ بيوس عورت وَرُ مٽائي ڀاءُ ڪري به ساڻس گڏجي پيٽ خاطر پورهيو ڪيو).