پنڌ پرانهون ناهي
ڏک جا رشتا،
لهندڙ سِجَ جي لامَ
تنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
جهونجهڪڙي جو جهُوپي ٻاهر،
نيڻ وهائي، ويڻ ڪري ٿي
گوري ڪا گگدام
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
سنهڙا سيپڪ، سهڻا ماڻهو،
پنڌُ پڇائي، ڪَنڌُ ڪپائي،
مستو مست مدام
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
جهرڻن جيئن سي مرڻا ناهن،
ڌرتيءَ کان ڄڻ ارٿيءَ تائين
اوچي ڪئي اُڏام
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
جن جي دم سان سُوري سونهي،
دودا بنجي جوڌا پنهنجا
سنڌڙيءَ ڏيندا سام-
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
آگهه کان پوءِ اوندهه ڪهڙي؟
سوچي لوچي، سرتا جيڏا،
مانجهي لهندا مامَ-
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
ڪاتي جيئن ٿِي ڇاتِي ڇيهي،
تنهنجي منهنجي سِرَ تي اهڙا
الفت جا الزام-
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.
ڏسندي وڃ تون
ڏک جا رشتا،
لهندڙ سج جي لام-
پنهنجو پنڌ پرانهون ناهي.