اوهان جي پڄاڻا
اوهان جي پڄاڻا
نه بلڪل ئي چهڪي، نه مکڙي ئي مهڪي،
نه بادل ئي برسيا، نه ورسيا وٿاڻا –
اوهان جي پڄاڻا...
اوهان جي پڄاڻا،
اسان روح کي ڄڻ نچوڙي چڪاسين،
اداسي نگاهن ۽ تشنه لبن سان
هر گام،
هر شام توکي پڪاري ٿڪاسين،
مگر تون نه آئين،
نه آواز آيو؛
بهارون نه موٽيون،
۽ ڪونجن جون وڇڙيل قطارون نه موٽيون،
گلن جا زخم ڪين ڀريا، نه ڀريا،
ويا دور وڇڙي، سي ساٿي نه وريا،
ساقي سمهي پيا ۽ مقتل وساڻا –
اوهان جي پڄاڻا...
(٢)
چراغن جا دونها،
فضائن ۾ گم ٿي،
ستارن کي ڇهندا،
گهڻو دور،
ڪنهين قافلي جي مڌم ٽَلين جينءَ
اڏندا ئي رهندا:
۽ گلشن ۾ خوشبو،
جواني لٽائي،
ننگيءَ نياڻيءَ جينءَ، بازار ۾
هر راهرو آڏو هٿڙو وڌائي،
حياتيءَ جو دان مڱندي ئي رهندي.
ڪنارن تي رنگين آنچل به اُڏندا،
۽ ڇولين جي ڇَرَ تي ڪي مدهوش جوڙا،
نگاهون ملائي، کلي مسڪرائي،
اميدن جا موتي پلاندن ۾ پائي،
ٽِلندا ئي رهندا، ملندا ئي رهندا.
(٣)
مگر منهنجي دامن ۾ تارا نه آهن،
اداسي اکين ۾
فقط چند بيسود آنسو ئي آهن:
آنسو،
جي گيسو سنواري نه سگهندا،
مٺا، تنهنجو مکڙو اُجاري نه سگهندا.
ڊڄان ٿو
ته راتين جي خاموش وادين ۾، سائين،
اهي تنهنجا تحفا، اهي منهنجا ساٿي،
گهڻا ڏينهن مون سان به گهاري نه سگهندا!