تنهنجي ياد به سپنو
جو سايو بنجي آيو هو،
۽ بادل بنجي ڇايو هو:
پوءِ بوندون بنجي برسيو هو،
ڄڻ ڪنهن لئه صديون ترسيو هو.
۽ پوءِ هوا جي جهوٽي سان،
ڪنهن ڇيڪ جي ڇڙيل وارن جان،
پل کن ۾ وکڙي وکڙي ويو:
هيءُ سانوڻ ڄڻ ڪو سپنو هو.
مون اکڙين جي نيسارن مان،
نيڻن جي وهندڙ نارن مان،
هيءَ ورکا رُت واجهايو هو،
پر تنهنجي ياد به ته سايو هو:
ڄڻ تنهنجي ياد به سانوڻ هئي،
ڄڻ تنهنجي ياد به سپنو هو.