لوئي نه لاهج مُور
نوري! تنهنجي دوار.
سهڻيون مُهڻيون راڻيون رولي،
نيٺ ته لهندو توکي ڳولي:
تنهنجي خاموشيءَ جي خوشبو
۽ مُگري جهڙي مرڪ مِٺي،
اکڙين جي آکيرن ۾ ڄڻ
آڪاسن جا ديِپ پَسي،
ڄاڻ ته آيو ڄام تماچي!
تخت وساري، تاج ڀُلائي،
ڀاڳ لتاڙي راڄ رلائي،
سوني چانديءَ ۾ سينگاريل
پنهنجي راڻين کي ڏنءُ لائي،
تنهنجي دواري ايندو، نوري!
ليڪن هڪڙي ڳالهه ٻڌي ڇڏ:
ناريءَ جو آ نياز، چري!
جيئن واريءَ کي پنهنجو چمڪو،
ٽاريءَ کي آ ٻُور:
هيرن ۾ هٿ وجهجان ليڪن،
لوئي نه لاهج مُور!