لاٽ
دلڙي، هاڻي ڌيرج ڪهڙو؟
ڪهڙيءَ ڪاڪ پڪاريو آهي،
ڪهڙيءَ مومل ساريو آهي؟
ڪهڙي نيرو، سُر جي ڪارڻ،
روم کي ٻيهر ٻاريو آهي؟
ڪهڙي چنڊ چڪوري بنجي،
پنهنجي پاڇي پائڻ خاطر،
بَنَ بَنَ روئي ڳايو آهي،
پرينءَ کي پرڀائڻ خاطر؟
مان راڻو ناهيان،
راڻي جو ٻهروپ سهي،
پوءِ ڀي آخر ڪينءَ چوان
ڪهڙيءَ چانڊوڪيءَ جي خاطر
آيو آهيان،
جنمن جي پهچاڻ ڇڏي،
ابديت جا اهڃاڻ ڇڏي،
چاهت جي چانڊاڻ ڇڏي،
پنهنجو آيس پاڻ ڇڏي!
منهنجا همدم، منهنجا قاتل!
اوري آ، تون اوري آءُ،
منهنجي دل جي ويرانيءَ ۾
ڪاري ڪاري ٻاٽ ته ڏس،
بوند جي اُساٽ ته ڏس،
اميدن جي آشائن جي،
صدين کان جا سانڍيل آهي،
دل جي گهائل گهراين ۾
درد جي ڪائي لاٽ ته ڏس!